The Lost City of Z [2016]
Bestseler The Lost City of Z poslužio je reditelju Džejmsu Greju kao osnova za priču o legendarnom istraživaču sa početka dvadesetog veka Persiju Fosetu, i njegovoj potrazi za čuvenim El Doradom, odnosno ostacima antičke civilizacije na obalama Amazona.
Ponekada trajanje filma (u ovom slučaju čitava 2 i po sata) nije dovoljno da prikaže kompleksnost priče, odnosno, autor jednostavno nema vremena da pokrije sve detalje iz biografije junaka.
U ovom konkretnom slučaju, Grej pribegava staroj školi režije, na način na koji su to radili Kerol Rid ili Dejvid Lin. Relativno brz tempo priče, samo osnovni detalji, vešto prikazani, pritom, Grej pretpostavlja unapred da gledaoci imaju neku osnovnu predstavu o biografiji koju potretiše.
Grej ne guši preteranom dramatizacijom, ne dozvoljava da se previše vežemo za junake. Njihove sudbine sagledava isključivo u svetlu istorijskog razdoblja kome su pripadali, a ono je svakako bilo teško. Međutim, scenografija i fotografija, kao i kostimografija, gotovo da su savršeni, uz poslovično kvalitetnu glumu, pre svega Čarlija Hanama i Sijene Miler.
Kontroverze filma idu u pravcu ranih oblika mizoginije u aristokratskih krugova, odnosno, žrtvovanja žena zarad opšteg dobra, i to je nešto što izaziva polemike. Ipak, te stvari ne utiču na opšti ideološko-istorijski ispravan kurs filma.
Poređenje sa Hercogovim masterpisom The Wraith of God, bilo je neminovno, jer se naravno priče i sudbine donekle poklapaju, s tom razlikom što se Fosetovi i Agireovi motivi potpuno razlikuju. Fosetov altruizam i Agireova gramzivost su u dijametralnoj suprotnosti, iako su im sudbine donekle iste.
Na kraju, The Lost City of Z je do sada najbolji film iz Grejovog opusa, i svakako je jedan od najboljih istorijskih biopika u poslednjih nekoliko godina.
