Shirley [2020]
Iako na prvi pogled filmovi Džozefine Deker (Josephine Decker) negde deluju kao eksperimentalne psihološke drame, njena dela zapravo otvoreno manifestuju jačanje feminističke agende eksploatacijom narativne matrice u kojoj dominiraju moćni ženski likovi, te se u skladu s tom namerom fabularno insistira na metodičnim karakternim studijama, a takva jedna studija i film Shirley.
Dekerova kao osnovu svog najnovijeg ostavrenja uzima delove sudbine i život književnice Širli Džekson (Shirley Hardie Jackson), koja je delovala na američkoj kulturnoj scenu u godinama nakon WWII, samo kako bi uglancala teren za meatralan performans Elizabet Mos (Elisabeth Moss), koja nakon Her Smell donosi još jednu ulogu obezebeđujući tako sebi mesto među najboljim glumicama moderne ere kinematografije.
Ali Shirley svakako nije samo priča o klaustrofobiji legendarne književnice, njenim depresivnim epizodama ili njenom odnosu prema neverstvima supruga, univerzitetskog profesora, te njihovom mazohističkom braku, već i o njenim skrivenim demonima i borbi za nezavisnost društvene uloge žene u postratnom periodu.
Dekerova u film uvodi mladi bračni par, koji na insistiranje supruga dolaze na imanje, kako bi im pravili društvo i kako bi profesor ispunio misiju svog mentorstva mladom asistentu, a ustari, naravno, iza njegove (ili njihove) dobrodušnosti krije se namera da Širli smogne snage i izađe iz svoje blokade i finišira novelu.
Slično kao i u prethodnom svom filmu Madeline's Madeline, Dekerova skrivenu fluidnu seksualnost inpitira u odnos mlade supruge asistenta i književnice, samo kako bi Mosovoj dala prostor za improvizaciju insistirajući da sadržajnost njenog filma bude i ostane visceralno iskustvo za iskrene ljubitelje teatra.
