The Lost Brothers – After The Fire After The Rain [2020]
“The Lost Brothers harmonies are to die for, as near as a duo have got to the mastery of The Everlys and The Louvin Brothers' tender close harmony singing that I've heard anywhere near these shores." - Richard Hawley
The Lost Brothers su proveli više od deset godina oblikujući svoj zvuk, autentičnu koheziju irske melanholije i američke folk gotike. Iako Oisin Leech i Mark McCausland ne potiču od istih bioloških roditelja, bliska harmonija njihovih glasova ukazuje na duboku duhovnu vezu koja među njima postoji.
Od kako su počeli da sviraju zajedno, nastupaju gotovo bez prestanka i izgradili su skromnu ali lojalnu bazu obožavalaca. Jedna od tajni njihovog uspeha je i to što su svaki od prethodnih pet albuma snimali na drugoj lokaciji i sa drugim saradnikom, dodajući još jedan par ušiju, kako bi izbegli ponavljanja i klišee.
Prošli, Halfway Towards a Healing iz 2018. godine snimili su sa Howe Gelbom u Arizoni, da bi sada angažovali dugogodišnjeg Bob Dylanovog basistu Tonyja Garniera, kao i producenta Daniela Schletta (War On Drugs).
After the Fire After the Rain je najavljivan kao irski album, obzirom da su pesme napisane „kod kuće“, odnosno na relaciji Navan – Omagh, odakle su Leech i McCausland. Ipak, snimanje u Bruklinu krenulo je drugim smerom, tako da iako obiluje irskim toponimima, kao što su reka Boyne, Gortin Glen i Hill of Tara, ovaj LP ima tipičan, baršunast Americana zvuk.
Krhki glasovi i akustične gitare izgubljene braće su u centru pažnje, pojačani Garnierovim bas linijama, kao i tananim slojevima harmonike, violine, klavijatura ili duvačkih instrumenata. Pravi primer ovoga je pesma „Fugitive Moon“, delikatna balada o neuzvraćenoj ljubavi, čiji se tekst uvija u suptilnoj magiji „Squandered my youth / I was bound to lose / When I placed my hands in the life / Of a fugitive moon”.
Na „Medicine Wine“ usna harmonika uspeva da dočara vapaj za čašom utehe, dok na „Eight Hundred Miles“ marakas ilustruju jednoličnost prašnjavih puteva. Naziv albuma je sačinjen od naziva dve pesme „After the Fire“ i „After the Rain“, koje postavljene jedna do druge demistifikuju i sublimiraju soničnu misiju Leecha i McCauslanda.
„Hope Machine“ poskakuje u ritmu Tonyjevoj basa, kao u danima kada je prašio sa Waitsom, a „Venus“ je još jedan od rafiniranih dragulja, koji svakim slušanjem dobija na intenzitetu. Tri instrumentala: „Six Mile Cross“, „Ash Wednesday“ i „Glens of Gortin“ su poput najboljih stvari sa repertoara Calexica, i uz dobranu dozu irskog šarma upotpunjavaju atmosferu na albumu.
Značajno je i pomenuti da su, osim već pomenutog gospodina Gelba, The Lost Brothersima su na ploči pružili muzičku podršku i M.Ward, Jolie Holland, kao i irski violinista Steve Wickham, što je bez sumnje samo pojačalo nesporni kvalitet ovog LPja.
After the Fire After the Rain nije samo skup sjajnih pesama već predstavlja jednu konzistentnu celinu. Takođe, u velikoj meri je intimno iskustvo, te ga tako i treba doživljavati. Preslušavati što više puta, u smiraj dana, uz dobru bocu „lekovitog“ vina.
