Crvena pustinja [1964]
Film s početka 60-ih godina prošlog veka, nastao u najplodnijem periodu italijanske kinematografije i jedan iz serijala majstora režije Antonionija je klasifikovan kao drama. Moram reći da je to jako površna i nadasve netačna definicija ovog dela. Pre bi se moglo reći da je ovde reč o distopijskom SF-u koji pred sam kraj prelazi u psihološki horor.
Ovo je prvi film koji je Antonioni snimio u koloru i koristio je celuloidnu traku poput platna, vrlo često se u postprodukciji igravši sa bojama, smanjujući ili pojačavajući njihov intenzitet. Film je izazvao dosta kontroverzi, uglavnom vezanih za formulaciju filma širem auditorijumu. Sa jedne strane, može se posmatrati kao negativna strana tehnološke revolucije u Raveni, mesto koje je bilo u posebnom fokusu reditelja i odakle je i potekla originalna ideja, dok se, sa druge strane, film može tumačiti i kao neumitni progres tehnološkog doba i problem prilagođavanja na jedno takvo, po svemu, novo uređenje. Glavna junakinja (igra je Monica Vitti), naime, ima mentalnih problema, uglavnom vezanih za prilagođavanje na uslove života i na krajolik, koji pod okriljem Antonionija, ima skoro vanzemaljski sjaj i kolorit. Fabrika i mašine kao da imaju svoj identitet, one dišu, odaju zvukove i nameću se u svim kadrovima gde su ljudi, u odnosu na gomilu aparatusa koji čine celinu, prikazani kao mali, skoro ništavni.
Propadanje glavne junakinje u svakom smislu prestaje da bude njena bolest, kako se ispočetka činilo, već svojevrsni odbrambeni mehanizam od indoktriniranih ljudskih kreatura koje je lagano usisala u sebe mašina progresa otelotvorena u industrijskoj četvrti. Ovo možemo posmatrati i sa logičke strane jer uništeno i zagađeno okruženje truje i individue. Tako svi postaju zaraženi sem glavne junakinje koja zadržava dovoljno ljudskosti kako bi shvatila šta se događa oko nje.
Sa ovim filmom za Antonionija je krenulo vrlo novo doba kolora i pravi početak 60-ih godina. Skoro doveden do perfekcije, ima izrazito eksperimentalni, istraživački, pa čak i improvizatorski dojam. Uspeo je u nameri da dočara jednu mračnu ambijentalnu, u dobroj meri naučnofantastičnu atmosferu i strah od industrijalizma.
