Bait [2019]
Poslednjih godina popularno je posegnuti, zarad postizanja jačeg vizuelnog ugođaja, za retro filmskim tehničkim elementima, pa je upotreba 16mm kamere postala gotovo perverzna hipsterska zabava u artističkim krugovima, ali retko koji autor dosegne visinu da stil podupre i potentnom supstancom.
Britanac Mark Dženkin (Mark Jenkin) svoj film Bait potpisuje i kao snimatelj i kao scenarista, što ga stavlja u ugodnu, ali i klimavu poziciju autora.
Da Bait nije uobičajeno ostvarenje sugerišu već prvi kadrovi, bogato ornamentisani crno-belom tehnikom na tragu dokumentarnih filmova sa početka devadesetog veka, a kada budete ubačeni u taj retro simulakrum, Dženkin nam servira priču o maloj, lokalnoj ribarskoj zajednici na jugozapadu Britanije, u mestu zvanom Kornvol, koje je na svojstven način i jedan od junaka priče, ne samo zbog puke uloge lokaliteta radnje, već i zbog sudbine koja je zadešava u filmu.
Glavni junak priče Martin, lokalni ribolovac, pokušava da temelji egzistenciju na poštenom poslovanju, koje uključuju svakodnevan, mukotrpan lov u skromnom čamcu, dok sanja o većem brodu, koji bi doneo i značajniji ulov.
Međutim, galopirajući kapitalizam globalizuje i male zajednice, tako da Dženkin u priču uvodi i lokalce koji su na ovaj ili onaj način došli do kapitala kojim privatizuju ono malo imovine onih koji su ili napustili mestašce ili su bili prinuđeni na prodaju objekata.
Bait nije film koji impresionira raskošnim kadrovima stenovitih i strmih obala, ne, Dženkin priziva i novovalne close-upove, kako bi pojačao tenziju i dodatno dramatizovao likove, ali čak i u tim pokušajima autor ostaje diskretan na klackalici između naracije Kena Louča i Majka Lija, tako da je krajnji učinak samo još jedna prosečna i pristojna pastoralna priča sa obala britanskog ostrva.
