KLASIK DANA: Playtime [1967]
Playtime je bio najambiciozniji i tehnički najsloženiji projekat Žaka Tatija (Jacques Tati) u njegovoj dotadašnjoj karijeri. Ključni film iz Monsieur Hulot tetralogije pokazaće se kao najneisplativiji i pokrenuće finansijske poteškoće Tatija, tako da on neće doživeti da uživa u statusu slavnog autora, koji s pravom danas, nažalost posthumno poseduje.
U tom mozaiku Tatijeve umetnosti ključno mesto zauzima apstraktna vizija ljudske otuđenosti i oda pomahnitaloj industrijalizaciji nazvana Playtime.
Monsieur Hulot je u Playtime izopšten iz dešavanja više no ikada. Njegova disktretna pojava u lavirintu pariskog aerodroma, odnosno pratećih prostorija je samo intepretacija subjekta u vremenu i prostoru, koja je nemi svedok monolitnog prostornog izopštenja reflektovanog na psihologiju ličnosti i promenu karaktera kod individua zatočenih u hramu hladne futurističke tvorevine.
Playtime je tragedija i komedija više nego bilo koji deo Hulot tetralogije, jer junak više nije ni svedok, niti zatočenik birokratskog sistema, niti simpatično pogubljeni ujka iz Mon Oncle, već statistička greška i slučajni prolaznik u sistemu, koji u futurističkoj, a modernoj viziji Žaka Tatija, ostaje beznadežno izgubljen u simulakrumu sopstvene beznačajnosti.
Playtime je vizuelno jedan od najmoćnijih filmova ikada. Svaki kadar je fantastično pripremljen i uokviren, svaki detalj ima poseban značaj, koji se zasebno ističe u matematički precizno izdetaljisanom prostoru, gde dominiraju hladne sive ploče, blistavi limeni pregradni zidovi, te ogromni stakleni prozori i sterilni hodnici.
Tatijev masterpis se može sagledavati kao ismevanje korporativnog sveta, potom kroz prizmu uticaja tehnološkog razvoja na humanost i kulturne vrednosti, a onda u skaldu s tim Playtime ima blagi distopijski karakter i izaziva gledaoce da komediju posmatraju kao teatar apsurda, međutim, prostorna simbolika u kojoj velika stakla prezentuju način buduće komunikacije ili dehumanizacije, a korišćenje monolitne arhitekture predstavlja futurističku viziju gubitka karaktera budućih metropolisa jesu esencijalni aspekti Tatijeve filmske estetike i jezika, koji ga čine, zajedno sa njegovim filmom Playtime, jednim od najznačajnih autora svih vremena.
