Pain & Glory [2019]
Vraćajući se u prošlost i podsećanje na odrastanje u post-frankovskoj Španiji, autor Pedro Almodovar, uz pomoć svog prijatelja Antonija Banderasa, isporučuje sa Pain and Glory svoj najintimniji film karijere, a definitivno najbolji još od filmova All About My Mother i Talk to Her.
Ako kič ima neku bizarnu vrstu estetike u sebi, onda je Pedro Almodovar nekrunisani kralj kičaste melodrame na kinematografskom nebu Evrope poslednjih 40 godina.
Kič ne kao narativna forma ili glumačka interpretacija, već više kao vizuelni identitet mešanja koloritnih spektara, koji naginju ka jarkim crvenim bojama i njenim izvedenicama.
U tom sklopu skoro pa perfektnu podlogu daju priče o ljubavi podvučene bizarnim sado-mazo ili homoseksualnim referencama, gde dominiraju požuda, strast, patnja i medijska tortura junaka zatečenih u centru vrtoglavog ponora zvanog egzistencijalni tesnac.
Antonio Banderas otelovljuje samog Almodovara, sećajući se siromaštva, teškog odrastanja, ali i bezgranične ljubavi svoje majke, koja mu je bila i uzor i neprikosnoveni autoritet prilikom adolescencije.
S druge strane priče imamo Banderasa kao mačo interpretaciju Felinijevog Majstrojanija iz Eight & a Half, odnosno čoveka u poznim godinama, koji kroči stazama rekapitulacije i sumiranja sopstvene karijere, uz sentimatalni osvrt na propuštene prilike i loše izbore iz prošlosti.
Pain and Glory daje nam jednog zrelog Almodovara, oslobođenog mladalačkih iluzija, ali i jednog kompletnog autora, čije sineastičke vizije nadilaze lokalno-buntovnički karakter dela, prezentujući film kao kompletnu i zaokruženu celinu sposobnu da dopre do najdublje skrivenih emocija.
