If Beale Street Could Talk [2018]
Priče o velikim ljudskim nepravdama su uvek bile univerzalne teme. Bilo da se radi o smrti, zatočeništvu, ropstvu, zaključci su vidljivi, jasni i transparentni i pre samog kraja. Svedočanstva o nepravdi stoje postojano i mnogo dugo nakon nemilih i crnih događaja, koji zauvek oblikuju sudbine pojedinca, porodice ili grupe ljudi.
Gledano iz tog ugla, adaptacija knjige Džejmsa Boldvina (James Baldwin) If Beale Street Could Talk, autora Berija Dženkinsa (Barry Jenkins), samo je još jedno svedočanstvo o sudbini nevino optuženog Afroamerikanca, a da ta slična sudbina je kroz vekove pogađala različite individue širom planete, nije nepoznanica širokom svetskom auditorijumu i vrsnim poznavaocima istorije čovečanstva.
Ipak, da ovo Dženkinsovo ostvarenje, posle izuzetnog uspeha njegovog prethodnog Moonlight, ima težinu naznačenu u prvim sekvencama filma putem citata iz Boldvinove knjige, jasno je i slabijim poznavaocima dešavanja u Sjedinjenim Državama u poslednjih nekoliko vekova.
Koreni rasizma i robovlasničkog uređenja države sažeti su u vapajima mladog bračnog para, koji svoju nevinu ljubavnu životnu priču mora da testira kroz višegodišnju robiju jednog od njih, za zločin koji nije adekvatno sistemski dokazan. Robija za jednog, patnja za oboje, plus za dete, čiji dolazak na svet nije bio olakšavajuća okolnost.
Fabula jeste potresna, ali artistički pristup režiji Berija Dženkinsa daje poseban ton filmu. Jeste If Beale Street Could Talk sav u jarkim tonovima i performansima, čije direktno obraćanje kameri fascinira, ali je i daleko bolje dramski oplemenjen od svog prethodnika Moonlight.
Ova šekspirijanska priča sastavljena je od poslovično snažnih glumačkih performansa, koji u ambijentu Harlema iz sedmadesetih godina prošlog veka, i uz snažnu fotografiju i snimateljski rad Džejmsa Lekstona (James Laxton), dolaze do punog izražaja, bacajući novo svetlo na stari problem rasne segregacije u Americi.
