Phantom Thread [2017]
Filmovi Pola Tomasa Andersona (Paul Thomas Anderson) predstavljaju gledalačku avanturu, koja nosi najkvalitetnije elemente ozbiljne drame i temeljno sprovedene karakterne studije. Uz malo razlike, i sa manje ili više uspeha u finalnom egzekucionom procesu, u odnosu na prethodne radove, Phantom Thread se odlično uklapa u Andersonov dosadašnji filmski opus.
U fokusu priče Anderson smešta narcisoidnog krojača svečanih ženskih haljina, koji radi i funkcioniše pod patronatom i monitoringom svoje sestre u viktorijanskoj vili na periferiji posleratnog Londona.
Junaka potretiše Danijel Dej Luis (Daniel Day Lewis), i Phantom Thread predstavlja nastavak saradnje sa Andersonom nakon filma There Will Be Blood iz. 2007. Za razliku od sadistički nastrojenog korporativnog maga u usponu, uloga krojača je naizgled Luisu prirodnije pristala.
Andersonov primarni zadatak bio je da iz Luisovog solo performansa iscedi poslednje kapi glumačke magije, i da na taj način savršeno zaokruži karijeru čoveka koji je već najavio povlačenje. I u tome je Anderson svakako uspeo.
Ipak, usled želje da u narativnom postupku ostane svoj i originalan, Anderson gubi niti kvalitetno ispričane priče i zaokružene celine, i prenagljenim dramskim tranzicijama i neočekivanim obrtima ostavlja na glumcima da iznesu film do kraja.
Da ne bude zabune, vodeći glumački trio odlično funkcioniše, međutim, usled Andersonovog poigravanja, stiče se utisak da posmatramo teatar u svoj svojoj magiji kamerne atmosfere. Pa ipak, Phantom Thread je film, i psihopatološko-karakterno nadjačavanje i nadmudrivanje u poslednjoj fazi ovog epa ostaje nedorečeno, i u svojoj tvrdoglavoj nameri da ostane originalno, biva krnje i oštećeno.
Slična stvar je Andersonu desila i sa filmom The Master gde, kao i u Phantom Thread, imamo par sjajnih performansa i solo sekvenci, ali nam nekako izmiče pristojno zaokružena celina.
