Boards of Canada - retrospektiva posebnog elektronskog zvuka

Nov 25, 2017

Duo Boards of Canada, braća Mike Sandison i Marcus Eoin, je među najpoštovanijim i najoriginalnijim autorima u okvirima elektronske muzike i čudesnog sveta ambijentala.

Ambijentalna elektronska muzika obitava u čarobnom, egzotičnom i izvanzemaljskom prostoru, često utopijsko/distopijske prirode. Upravo u ovim, većini ljudi nepoznatim prostorima, naići ćete na često pominjano ime Boards of Canada.

Sa prvim zvucima njihovih melodija, da se primetiti da postoji, sasvim opravdano, milje direktno vezan za tehno muziku ali, takođe, da je taj milje, za razliku od "čiste" i sterilne moderne produkcije, u ovom slučaju instrumentalno urađen namerno kao nedovršen/nesavršen. Takođe, ovaj dvojac implementira u svoj zvuk i dosta psihodeličnih elemenata tako da slušaocu, na svom putovanju, kroz lo-fi filtere, dodatno degradira zvuk.

Taj proces ume da bude dugotrajan, tako da je krajnji rezultat numera koja ima modernu postavku ali zvuči kao da je napravljena u daljoj prošlosti.
Još jedna činjenica koja ovaj duo čini dodatno interesantnim jeste njihova muzička interpretacija zlatnih godina detinjstva, na neka lepa sećanja poput ležanja na travi i gledanje u paperjaste oblake nekog toplog letnjeg dana. Posebna vrsta Zena

Boards of Canada je još u ranoj mladosti krenuo sa autorskim radom . Njihova prva izdanja na kasetama datiraju od sredine 80-ih godina i početkom 90-ih godina prošlog veka. Prvi zvanični album je Twoism (1995) koji je, malo kasnije, ispratio EP pod nazivom Hi Scores (1997).

Ti prvobitni retro zvuci su velikim delom potekli iz muzičkih podloga dokumentaraca iz arsenala Canadian Film Board, kojima su se braća Marcus i Mike oduševljavali kao klinci. Uzevši sve ovo u obzir, logičan nastavak njihovog muzičkog putovanja je njihov prvi esencijalni album Music Has The Right To Children (1998), koji su izdali, vredi posebno napomenuti, za Warp Records.

Album je ostavio dubok trag na underground sceni u to vreme a danas je jedan od najznačajnijih izdanja Warp Recordsa...a to je bio samo početak.

Bez ikakvog pritiska da se ispune očekivanja sa novim materijalom, njihov EP, A Beautiful Place Out In The Country (2000) ima drugačiji melodijski koncept i odmah se stavio na vrh ambijent tehno lista. Pomenuo bih izvanrednu numeru "Kid For Today" koja je pravi pokazatelj u kom smeru će njihovo putovanje kroz muziku krenuti dalje. Već tada sam sa nestrpljenjim očekivao njihove nove radove.
Pre nego što je izašao njihov novi album Geogaddi (2002),njihova muzika je već dostigla kultni status među ljubiteljima elektronskog zvuka. Dodatnu histeriju je stvarala misterija oko samog dua, jer se o njima znalo vrlo malo.

Naravno, kada je Geogaddi izašao, dočekan je sa velikom pompom ali je ujedno i izazvao neke negativne reakcije shodno ogromnim očekivanjima od svakog novog materijala posle svakog odličnog albuma.

Pored tih podvojenih reakcija, ono što je nesporno je muzička zrelost u produkcijskoj realizaciji i najkompletnije delo koje su do tada objavili. Numere "Music Is Math" i "Sunshine Recorder" su dobri primeri napretka u odnosu na sadržajnost zvuka sa albuma Music Has The Right To Children. Takođe, lični pečat dua je ustanovljen raznim izvitoperenim semplovima dečijih glasova i posebno produciranim zvucima klavijatura koje zvuče kao da su svirane na dečijim igračkama-klavirima.

Nakon Geogaddi, duo je, bez ikakve žurbe, snimio sledeći album nakon tri godine pod nazivom The Campfire Headphase (2005). Za razliku od prethodnih radova, ovde, po prvi put možemo čuti njihovo eksperimentisanje sa živim bubnjem i ritmovima i sa gitarskim semplovima koje su braća sama odsvirala.

Tu su naravno i procesirani lo-fi zvuci i semplovi dečijih glasova ali je sve u mnogo vedrijim i veselijim tonovima. Opet, ostali su dosledni svom zvuku i njihov stil je i dalje lako prepoznatljiv.
Trans Canada Highway, EP koji je izašao 2006, postao je interesantan, pored novih numera i jednog remiksa, i po činjenici da sadrži prvi muzički video koji je duo snimio. Radi se o pesmi/video spotu “Dayvan Cowboy” ( koji se nalazi i na prethodnom albumu). Nakon ovog EP, Boards of Canada se na neki način povukao i do sledećeg albuma se čekalo čitavih 7 godina.

U međuvremenu, njihov uticaj se proširio i pojavilo se dosta izvođača koji su uporno pokušavali da imitiraju i emuliraju zvuk koji je zaštitni znak Boards of Canada.

Tomorrow's Harvest (2013) je bio dugo iščekivan album a duo je još jednom odlučio da jednostavno ide svojim putem i ne bavi se striktno onim što se od njih očekuje u muzičkom smislu. Mnogo zreliji u harmonijskom sklopu numera a opet tako blizu ivice apstrakcije, kombinacije semplova i živih instrumenata i cela kombinacija se najbolje može osetiti na numerama "Reach For The Dead","Jacquard Causeway" i "Cold Earth".

Mnogi su se pitali da li je posle albuma Campfire Headphase (2005) to bio ujedno i kraj Boards of Canada, međutim sve je to palo u vodu sa izlaskom ovog albuma a u trenutku pisanja teksta, opet je zatišje bez ikakvih naznaka da li je u pitanju pauza ili samo priprema za novi materijal. Imam utisak da će Boards of Canada biti još dugo tu sa nama.