Deafheaven - Lonely People with Power [2025]

Sep 03, 2025

Deafheaven

Lonely People with Power

Roadrunner Records / 2025

Deafheaven na ovom albumu ne traže tvoje odobravanje – oni te gaze, pa ti tek onda pokažu da ispod krvi postoji melodija.

"Lonely People with Power" zvuči kao povratak korenima, ali i kao evolucija. George Clarke i dalje vrišti kao da mu se grlo trga na ivici između black metala i egzorcizma, ali tu je i clean vokal, čist i reverbiran, koji te u deliću sekunde prebaci sa betonske hladnoće u shoegaze san. Clarkov urlik nije pun besa, poput recimo onog što izleti iz vas kad vidite Obraćatora i njegove spodobe. Njegov vrisak nosi jednu elegičnu notu od koje vas steže u grudima.

Gitarski tandem Kerry McCoy – Shiv Mehra pleše između disonantnih akorda, tremolo rifova i melodijskih slojeva koji ponekad podsećaju na shoegaze himne My Bloody Valentine, a ponekad na hladni nož. Ispod svega toga, Daniel Tracy lupa bubnjeve kao da pokušava da probije zemlju ispod sebe – blast beatovi koji razdiru, pa nagli prelazi u sporije, gotovo ritualne ritmove. Chris Johnson na basu pravi nervozne, pulsirajuće linije koje se uvlače ispod svega i drže to telo na okupu.

Rezultat je album koji udara, ali i stvara prostor – kontrasti svetlosti i mraka se prepliću kao urlik i šapat.

U startu, „Incidental I“ pravi sablasnu atmosferu, kao da te uvodi u tunel iz kog nećeš izaći čist. Onda „Doberman“ eksplodira – rafalna paljba bubnjeva, tremolo rifovi i Clarkeov scream koji para kao lom stakla.

„Magnolia“ je nastavak tog napada – black metal struktura, palm-mute gitare, crash činele koje tuku bez prestanka, ali u svemu tome probija se shoegaze melodija, hladna i svetleća kao neon na kiši.

U „The Garden Route“ Clarke spušta glas, pa se clean vokali pretapaju sa dream-pop atmosferom, ali vrisak ubrzo dolazi da razdere tu krhku iluziju. „Heathen“ je pravo poglavlje kontrasta: počinje čistim, gotovo post-rock pasažima, gradi se crescendo, a onda blast beat i scream presecaju sve, kao da si ušao u oluju koja ima i miris mora i ukus pepela.

„Amethyst“ počinje mekano, skoro pa lažno sigurno, dok spoken-word uvod otvara vrata nečemu što kasnije eruptira u kataklizmičnu kulminaciju – Clarke škrguće vokalom, gitare vrište u tremolu, a bubnjevi tuku kao bara\na topovska paljba. „Body Behavior“ ubacuje post-pank groove, bas ulazi u prvi plan, ritam igra po ivici, a Clarke ispaljuje stihove kao otrov.

„Revelator“ pak zvuči kao politički manifest, rif se uvija i vraća, dok scream grize do poslednje sekunde.

Kako se album bliži kraju, „Winona“ gradi atmosferu u sporom, reverbiranom uvodu, pa onda eksplodira u lavinu blast beatova i disonantnih akorda. Finale, „The Marvelous Orange Tree“, spušta tempo – slide gitare, gotovo dream-pop vokali, ali i dalje u tamnom okviru, kao posle oluje kad shvatiš da se vazduh ne može očistiti.

Ono što čini ovaj album su kontrasti: Clarkeov scream koji te melje i onda iznenadni clean vokali koji otvore prostor; McCoy i Mehra koji jednim potezom grade katedralu shoegaze slojeva, a drugim je ruše disonantnim tremolo rifovima; Johnsonov bas koji stalno negde vreba; i Tracy, motor ovog pakla, koji ritmom pravi teren gde se sve to dešava.

"Lonely People with Power" je album na kojem Deafheaven ne beže od svoje prošlosti, ali je prelamaju kroz sadašnjost. To nije povratak – to je rekalibracija. Ploča koja udara kao pesnica, ali i svira kao simfonija. Ako si očekivao mir, nisi razumeo bend. Ako ti je trebao udarac da se setiš zašto voliš muziku koja krvari – evo ga, baš ovde.