The Hard Quartet - The Hard Quartet [2024]

Dec 09, 2024

The Hard Quartet

Matador / 2024

Bend The Hard Quartet, koji čine Stephen Malkmus (Pavement), Matt Sweeney (Chavez), Emmett Kelly (The Cairo Gang) i Jim White (Dirty Three), predstavlja fuziju četiri muzičara čiji su zvuci i senzibilitet oblikovali alternativni rock i indie scenu poslednjih decenija. Njihov istoimeni album nosi energiju garažnog benda koji se okupio iz ljubavi prema muzici, ali sa iskustvom veterana i težinom njihovih matičnih projekata.

Muzički, "The Hard Quartet" kombinuje lo-fi estetiku, eksperimentalne improvizacije i uticaje psihodeličnog rocka sa primesama folk americana senzibiliteta. Njihova muzika pleni sirovim šarmom: gitarske linije često skreću u neočekivanim pravcima, a Malkmusov „slacker“ vokal upotpunjuje opuštenu, ali kompleksnu zvučnu sliku. Pesme poput "Earth Hater" odišu haotičnom energijom koja podseća na rane radove Pavementa, dok "Rio’s Song" i "Heel Highway" pružaju nežnije, kontemplativne trenutke sa toplim harmonijama i snolikim ambijentom.

Album otvara "Chrome Mess", gruvi i nabijen distorzijom, dok "Renegade" pršti pankerskom agresijom, evocirajući zvuk Sonic Youth ili Pixies. Pesma "Killed By Death" vraća se ka južnjačkom rocku sa melanholičnim, psihodeličnim gitarskim teksturama koje prizivaju The Byrds i Neil Younga.

Ima tu i momenata potpune apstrakcije, kao u "Six Deaf Rats", gde se eksperimentalni segmenti pomalo razvlače, ali pružaju prostor za Whiteove kompleksne bubnjarske fraze i Kellyjeve atmosferske gitarske pasaže.

Stil benda duboko je ukorenjen u njihovim muzičkim nasleđima, ali zvuči kao iskrena kolaboracija bez pretenzija. Malkmusova sklonost ka slackerskoj lirici i apstraktnim stihovima briljira u trenucima poput "Hey": „Sound in a vacuum, wandering the planet alone”.

Sweeney, s druge strane, nudi iskrenije, ogoljene vokalne momente u numerama poput "Rio’s Song", gde mu „hrapavi glas“ donosi osećaj ranjivosti. Jim Whiteov doprinos ritmički je fundament: njegove bubnjarske figure dodaju jazzy fluidnost u pesme poput "Action For Military Boys".

Ako bismo ovaj album preneli u vizuelni jezik, zvučao bi kao stari ševrolet parkiran ispred zapuštenog bara, dok dim cigareta izlazi kroz napukli prozor. Sirovost zvuka u kombinaciji sa povremenim momentima čiste, neočekivane lepote kreira kontrast nalik Bukovskijevoj prozi: pesme su nepolirane, iskrene i neretko nose patinu proživljenih života. "Gripping The Riptide" zatvara album u stilu improvizovanog džemovanja, dok Sweeneyjeva gitara zvecka poput praznih flaša bačenih o pod.

Na kraju, The Hard Quartet nisu samo zbirka muzičara sa pedigreom – oni su bend koji oseća, diše i gura granice, iako se ne trude da se dopadnu svima. Ovaj album je poput opuštene pijane noći, gde priče izviru iz naizgled haotičnog razgovora, a svaka gitarska žica, svaki udarac bubnja i svaka izgovorena reč prenose jednostavnu, ali iskrenu poruku: muzika je radost, koliko god sirova ili neuredna bila.