The Eddy [2020]
The Eddy, jedan od udarnih muzičkih projekta Netflixa u 2020. godini, u potpunosti je serijal pripremljen za dramsko poigravanje oskarovca Demijana Šazela (Damien Chazelle), koji se nakon kraćeg izleta sa filmom First Man, vraća svojim muzičkim korenima.
Međutim, valja reći da je The Eddy udružena delatnost nekoliko studijskih muzičara (kompozitori Glen Balard i Rendi Kerber) i nagrađivanog britanskog scenariste Džeka Torna, koji zajedno sa Šazelom tvore prilično neobičnu priču, imajući u vidu korene nabrojanih individua.
Zato i ne bi trebalo da čudi prilično težak početak pilot epizode, koja nam pored jazz muzike u pariskom klubu, servira i tragediju i krimi zaplet, koji će združeno vući kvalitet narativa sve vreme u rikverc i biti omča oko vrata opštem utisku.
Ali, krenimo od početka.
Andre Holand (André Holland) igra suvlasnika jazz kluba u Parizu (inače i sam legendarni klavirista), a u isti mah bori bitku sa duhovima iz sopstvene prošlosti i kriminogenim okruženjem pariskog predgrađa.
Stvar nimalo ne olakšava dolazak u Pariz njegove tinejdžerke kćerke, koja je i sama bunotovnica, nespremna da se adaptira na školovanje i život u Parizu, s obzirom da se oseća odbačeno o majke i zapostavljeno o strane oca.
Šazel režira prve dve epizode vraćajući se svojim korenima i stilu koji je negovao u filmovima Guy and Madeline on a Park Bench i Whiplash, odnosno narativu njegovog ranog scenarija Grand Piano. I svi pobrojani filmovi nose sa sobom balast dramatizacije i personalne opsesije, koje se reflekuju na prve dve epizode The Eddy, na način da Šazelov mračni, ali nekoherentni pristup guši i onako tešku narativnu spojivost nametnute tematske brutalnosti s jedne strane, i elegantni muzički perfekcionizam s druge strane.
Ako uspete da dogurate do treće epizode, onda stvari tematski skreću na prateće priče iz života ljudi klupskog sastava The Eddy, sastavljenog od pravih muzičara, a tada i sama naracija počinje da okreće točak smisaonosti i povezanosti, na način da svaka epizoda funkcioniše kao zasebna celina, koju glavni tok ne ometa i krimi zaplet ne remeti previše subjektivnu percepciju ljudi koji su ili svirači u bendu i pomoćni radnici.
Sve to biva u trenutku kada Šazel prepušta dirigentsku palicu drugim režiserima, i nemoguće je ne posumnjeti u tihi rat između Torna i Šazela, autora sa dijametralno različitim pristupom naraciji.
The Eddy budi ambivalentna osećanja. Muzika je odlična i valja pohvaliti studijske lisce Balarda i Kerbera, koji su se potrudili da idu u dlaku Šazelu, prateći njegovu agendu iz La La Land i Whiplash, te su tako svaku kompoziciju maksimalno ispeglali ritmički i dinamički do tančina, praveći od saundtreka serijala moderan jazz album sa svim perfektnim nijansama.
Ali, egzekucija perfekcionizma muzičke izvedbe oduzima životnost kreativnom procesu stvaranja i izvođenja živog performansa, za koji s obzirom da nemamo uvid u uvežbanost, ostaje nam da verujemo da okupu imamo grupu savršenih svirača, spremnih da u sekundu odgovore kompleksnom muzičkom izazovu.
Svejedno, svi svirači su glumački i svirački odgovorili izazovu i taj segment je daleko uverljiviji od svog opozita - mračnih i kriminogenih utvara, koje se iznenada pojavljuju i prave probleme za koje se često i logično pitate: „Zašto Pera nije otišao pravo u policiju?“
Ukupan utisak uprkos svim nedoslednostima i problemima jeste pozitivan, jer su plauzabilni svi projekti koji imaju hrabrost da izađu iz okvira komercijalnosti, ali ostaje žal što Šazel i Torn na jednoj strani, kao i Balard i Kerber na drugoj, nisu pronašli ritam i puls prirodne dramske kontekstualnosti, povezujući karakterne crte svojih junaka sa suštinom uspešne umetničke celine, a to su fragmenti koji dišu prirodno bez upliva nepotrebne dramatizacije i isforsirane stilizacije.
