Loro [2018]
Nakon filma Il Divo od pre desetak godina, u kome se bavio biografijom političara Đulija Andreotija, italijanski autor Paolo Sorentino se ovog puta filmom Loro namerio na polusatirično viviseciranje persone zvane Silvio Berluskoni.
Produktivnost Paola Sorentino je jedna od onih stvari koju mu niko ne može poslednjih godina osporiti. Jednako je aktivan i kao pisac romana, priča, ali i kao reditelj prilično pompeznih, mejnstrim orijentisanih filmova i serija. Najviše uspeha imao je sa filmom La Grande Bellezza, modernom, sentimentalnom sagom o neuništivoj dekadenciji i raskošnosti noćnog života večnog grada, gde je autor na neki način dao i omaž slavnom sunarodniku Federiku Feliniju i njegovom legendarnom klasiku La Dolce Vita.
Loro zatiče Sorentina u komforu statusa jednog od najpopularnijih i najprevođenijih italijanskih autora, i u skladu s tom specifičnom situacijom, a nakon uspešnih izleta sa Youth na englesko govorno područje, ekscentrični Italijan je spremno dočekao tektkonski sudar sa medijskim magnatom, kontroverznim biznismenom i prevejanim političarem, njegovim sunarodnikom Silvijom Berluskonijem.
Loro je za italijansko tržište prvobitno bio spakovan u dva dela, a kada je stesan na dva i po sata za internacionalnu premijeru, utisak je da upravo ta nekoherentnost jesta jedna od većih boljki ovog ostvarenja.
Naime, junak prvog dela filma je izvesni Serđo Mora, oportunista i plejboj, čija karijera i delovanje bivaju posvećeni susretu sa Berluskonijem. Organizovanjem žurke sa gomilom obnaženih zečica, Moro teži da preko Berluskonija uđe u političke vode i prigrabi deo masnog kolača za sebe.
Posle ove polučasovne epizode, u igru ulazi sam Berluskoni, kojeg na početku Sorentino prikazuje kao romantika u borbi za povratak ljubavi svoje supruge.
Nakon akciono-spotovskih sekvenci, karakterističnih za Sorentinove filmove, poslednja trećina filma je narativno najbogatija, i jedini je deo filma koji poseduje otvoreno kritički osvrt na život i delo provokativnog političara.
Serija njegovih susreta sa njemu značanim personama, nakon fiktivog povratka u političku arenu Italije, kulminira sukobom sa suprugom, gde Sorentino prvi put otvoreno iznosi lične stavove i kontemplacije na temu Silvio Berluskoni.
Finale filma Loro ostaje u senci Sorentinovog poigravanja sa formom. Iako stilski besprekoran, italijanski autor ostaje na nivou večitog sanjara, iluzioniste, gde njegov narativni pragmatizam ne doseže jasan kritički osvrt, već se davi u želji da mudrost starosti obriše grehe mladosti.
