Put koji smo sanjali [2017]
The Dreamed Path (Put koji smo sanjali), nemačke autorke Anđele Šanelek (Angela Schanalec), već samim naslov asocira na klasične egzistencijalne probleme, ali jednim pažljivim pristupom režiji daje još mnogo sitnijih mudrosti i esetetskih užitaka pravim filmofilima.
Priča koja počinje u Grčkoj 1984. nastavlja se u Engleskoj i Nemačkoj 1989. a finišira u savremenom Berlinu, i to sve sažima u ekonomičnih sat i dvadeset, na prvi pogled deluje kao skup nabacanih fragmentarnih karakternih crtica i pejzaža, satkanih od close-upova nogu, lica, i pre svega stomaka, snimanih iz donjih (ozuovskih) rakursa.
Naglašavanje na usredsređenim telesnim gestovima i detaljima, kako bi se zadržala ekspozicija karaktera, nasuprot tradicionalnoj težini dijaloga, karakteristika je stila legendarnog Roberta Bresona (Robert Bresson), i tu rediteljka rabi dobro oprobanu matricu.
Međutim, daleko od toga da je Put koji smo sanjali samo moderna emulacija bresonovske stilske estetike. Šanelekova šalje oštru krititiku otuđenosti i izolaciji zapadnoevropskog društva, i pojedincu, koji ništo drugo do pokretna masa često bez jasno određene funkcije i cilja.
I tu uopšte nije bitno da li je to Grk, opterećen starohelenskim nasleđem, egocentrični Britanac, zarobljen u svom svetu nadanja i ushićenja, ili napokon naizgled hladnokrvni Nemci, koji sažimaju vekovnu centralnoevropsku težnju za iluzijom zvanom 'ujedinjena Evropa'.
Sve ovo Šanelekova skoro pa savršeno pakuje u film, čiji dometi svakako nisu mogli ostati neprimećeni nakon premijere na Lokarno festivalu. Na kraju priče San koji smo sanjali, kao i svako ozbiljno kritički nastrojeno filmsko ostvarenje, biće onoliko uspešan koliko ga buduća vremena budu u političkom i sociološkom smislu budu potvrdila ili demantovala.
