You Were Never Really Here [2017]
Jedan od najkontroverznijih, ali i najboljih filmova sa Kanskog festivala 2017. delo je škotske autorke Lin Remzi (Lynne Ramsey), koja samo nastavlja svoj niz psiholoških drama sa omniprisutnim elementima posttraumatske poetike, a You Were Never Really Here se savršeno uklapa u postojeće tematske obrasce započete još davno filmovima Ratcatcher i Movern Callar.
Za svojih dvadesetak godina karijere Remzijeva ima relativno siromašan filmski opus od 'svega' četiri dugometražna ostvarenja. Ali, ako negde važi kovanica 'kvalitet ispared kvantiteta', onda ona svakako najbolje definiše opus hrabre i odvažne Škotlanđanke.
Jednostavno, svaki od četiri pomenuta filma ima narativni patern koji je temeljno i verno pratio autorkin stil. Izdavaju se Movern Callar i We Need to Talk About Kevin, kao izuzetne karakterne studije o efektima posttraumatskog stresa na žene.
Kao i za prethodne filmove, tako i za aktuelni, Remzija rabi književni predložak (autora Džonatana Ejmsa), tumači ga na svoj način, vrši dekonstrukciju i adaptira ga u skladu sa svojom estetikom režije.
Ovog puta junak autorkine priče je plaćeni ubica, traumatizovani ratni veteran, koji se mahom bavi potragama za nestalim devojkama. Naravno, nakon što zadatak krene stranputicom, plaćenik će se naći na putu bez povratka, usamljen bez motivacije i volje za životom, što je u savršenom skladu sa njegovom sado-mahohističkom psihopatologijom ličnosti.
Džoakin Finiks (Joaquin Phoenix) izvodi gotovo solo performans, i u nizu briljantnih uloga, možda kreira i jednu od najupečatljivijih još od filma Walk the Line.
You Were Never Really Here je uverljiv, memorabilan, potresan, ali pre svega film sa kojim gledalac saoseća, film koji iritira čula, i ne ostavlja ravnodušnim one koji napuste bioskopske sale, a svakako uz veliku dozu kontroverze izaziva polemike i oprečna mišljenja i stavove, što i jeste cilj talentovane autorke, koja je upisala još jedan veliki plus u svoj filmski dnevnik.
