Lady Bird [2017]
U poplavi coming-of-age filmskih sapunica rediteljski debi Grete Gervig (Greta Gerwig) jedno je od najprijatnijih iznenađenja iz 2017. god.
Iako u senci filmova sa gotovo istom tematikom, kao što su The Edge of Seventeen ili The Diary of a Teenage Girl, Gervig uspeva da svojim filmom donekle da sopstveni pečat zahuhtalom, ali malo potrošenom žanru.
Pre svega u njenom filmu se vidi veliko glumačko iskustvo, kao i uticaj Noe Baumbaha (Noah Baumbach), reditelja sa kojim je Gervogova najčešće sarađivala u prošlosti. Iako i sama priznaje uticaje Spajka Džounzija (Spike Jonze), Vesa Andersona (Wes Anderson), Toda Solonca (Todd Solondz) ili Vita Stilmana (Whit Stillman), na njen rediteljski debi, poređenje i uticaj Baumabaha je više nego primetan.
Međutim, to ne znači da Gervigova nema sopstvenu originalnost. Njen najveći kvalitet leži pre svega u radu sa glumačkom ekipom. Iz prežvakane priče o odrastanju u maloj sredini, prokatolički orijentisanoj, Gervigova izvlači maksimum zahvaljujući snažnoj karakterizaciji, i odličnom performansima gotovo svakog pojedinca u njenoj drami.
Ono što Gervigova dobro oseća jesu klasne i ekonomske razlike u modernoj Americi, i u skladu s tim problemima pristupa i fami o odrastanju u malom mestu koje ima srce, ali nema ni finansijski potencijal, kao ni akademske kvalitete koje pruža liberalni Njujork, kojem teži i o kome sanja junakinja.
Njena sloboda dolazi sa neminovnim napuštanjem rodnog grada i porodične kuće, što je i zaključak u finalu priče Lady Bird, međutim, taj zaključak zamagljuje i neminovna senka da će život doneti još puno velikih i teških iskušenja, a da roditelja neće biti pored nje da joj pruže podršku i zaštitu.
Lady Bird je izuzetan start zanimljive glumice, a kvalitet njene naracije nam možda potencijalno najavljuju i zapaženu rediteljsku karijeru.
