Brigitte Calls Me Baby - The Future is Our Way [2024]

Oct 12, 2024

Brigitte Calls Me Baby

The Future is Our Way

ATO Records / 2024

Wes Leavins je odrastao u gradiću Port Arthur, Teksas. Kao tinejdžer obsesivno je preslušavao porodične kolekcije ploča. Kod babe i dede to su najčešče bili albumi Elvisa Presleya i Roya Orbisona, dok kod svojih roditelja, to su bili bendovi 80ih godina, posebno britanski bendovi sa Mančesterske scene. Odrastajući Leavins je sam polako širio svoje muzičke vidike otkrivajući muziku bendova poput Radiohead, MGMT, Suede, The Strokes. Prvom prilikom, tačnije sa napunjenih 18 godina, Leavins je odleteo u Njujrk na audiciju za ulogu Elvisa u mjuziklu "Million Dollar Quartet", i naravno, tu ulogu dobio. Upravo ga je tu primetio reditelj Buz Luhrmann, te kada je počeo produkciju asvog filma “Elvis” pozvao je Leavinsa da sarađuju na adaptaciji pesama za film.

Sve je to vodilo ka stvaranju benda Brigitte Calls Me Baby, nazvanog po kratkotrajnom odnosu sa francuskom glumicom Brigitte Bardot, sa kojom je vodio penpal prepisku. Njihov nastup na South by Southwest festivalu privukao je pažnju izdavačke kuće ATO Records, koji su im brže bolje ponudili ugovor, iako bend do tada još uvek nije imao ni jedno izdanje. Njihov prvi EP "This House Is Made of Corners" objavljen je iste godine. Singlovi poput "Eddie My Love" i "Impressively Average" ubrzo su stekli pažnju, i došli su čak do TOP 10 liste na komercijalnim radio stanicama.

Brigitte Calls Me Baby čine Leavins, sada sa prebivalištem u Čikagu, zajedno sa gitaristima Jackom Fluegelom i Davidom Rosendahlom, basistom Devinom Wesselsom i bubnjarom Jeremyjem Benshishom. Njihov retro-rock stil privukao je publiku različitih generacija, od Baby Boomera do Gen Z-a, koji su se brzo zaljubili u prepoznatljiv zvuk benda.

Brigitte Calls Me Baby kombinuje nekoliko različitih stilova, spajajući ih u autentičan izraz koji nosi tragove Elvisa, Roya Orbisona, i Morrisseya ili The Smiths, ali sa modernim pristupom. Vokalna izvedba Leavinsa neodoljivo nosi ton melanholije 50-ih i 60-ih godina, dok muzički aranžmani odišu post-pank gitarama i new wave sintisajzerima. Pesme benda su sačinjene od brzih, ritmičkih sekvenci, koje često podsećaju na rokenrol himne, dok lirski deo, često ispunjen setom i emotivnim tekstovima, stvara kontrast između nostalgije i savremenih egzistencijalnih briga.

Gitarske melodije i linije na albumu "The Future Is Our Way" ističu se kao jedan od ključnih elemenata autentičnog zvuka benda. Jack Fluegel i David Rosendahl majstorski balansiraju između jangly post-punk rifova i melodija koji podsećaju na zlatno doba rokabilija i britanske invazije. Gitarske deonice na pesmama kao što su “Eddie My Love“ i “Fine Dining” nude bogate teksture, sa suptilnim prelazima između sporijih, melodijskih delova i energičnih, ritmičnih sekvenci koje stvaraju idealnu zvučnu atmosferu za zvezdanu letnju noć. Jedna od najimpresivnijih karakteristika njihovih gitarskih aranžmana je sposobnost da zadrže retro estetiku, a istovremeno dodaju modernu produkciju i tehniku, kreirajući time most između prošlosti i sadašnjosti.

Pesma “We Were Never Alone” donosi dublju, mračniju atmosferu, u kojoj gitare preuzimaju vodeću ulogu u stvaranju zlokobnog, gotovo filmskog zvučnog pejzaža. Ova pesma evocira uticaje bendova poput Depeche Mode, a ujedno demonstrira kako Brigitte Calls Me Baby uspevaju da gitarama prenesu emocije koje prelaze granice vremena i prostora.

Album otvara pesma “The Future Is Our Way Out”, koja već u prvim taktovima postavlja ton za ostatak albuma – veličanstvena, ali pristupačna, sa gitarama koje zvuče kao da su proizašle iz jukebox-a iz šezdesetih godina, ali sa modernim produkcijskim zahvatima. Pesma odiše svežinom i energijom, dok Leavinsov vokal nosi prepoznatljive emocije prošlih vremena.

“Pink Palace” i “Eddie My Love” se ističu kao pesme sa izraženim surf pop prizvukom, donoseći osećaj lagane nostalgije i morskih talasa. Gitare ovde imaju izrazito svetao ton, sa jednostavnim ali efektivnim melodijama koje ostaju u glavi dugo nakon što pesme završe.

S druge strane, pesma “I Wanna Die In The Suburbs” dolazi sa gotovo sarkastičnim tekstom, gde bend koristi svoj zvuk kako bi se poigrao sa temama suburbanog života i egzistencijalnih dilema. Gitare ovde zvuče sirovo, uz ritmičke udarce koji donose svežinu i dinamiku u refrenima, dok laganije strofe nose melanholični, refleksivni ton. Vokalni aranžmani, kao i cela atmosfera pesme evociraju veliki hit “There Is a Light That Never Goes Out” benda The Smiths , čiji se uticaj kroz seo album ne može, a ne primetiti.

Pesme poput “Too Easy” i “Always Be Fine” dodaju melanholičnu notu albumu. Ove pesme, sa sporijim tempom i detaljnim aranžmanima, otkrivaju emocionalnu dubinu i ranjivost članova benda, što se reflektuje i u njihovom sviranju.

Iako se mogu prepoznati uticaji izvođača kao što su Roy Orbison, Elvis, Depeche Mode, Suede i naravno The Smiths, Brigitte Calls Me Baby ne padaju u zamku da postanu samo još jedan retro bend. Njihova snaga leži u sposobnosti da te uticaje integrišu u moderni kontekst, stvarajući jedinstven zvuk koji se oslanja na prošlost, ali govori jezikom sadašnjice. Na pesmama kao što je “Impressively Average”, bend uspeva da iskoristi samoironične tekstove i jednostavne, ali efektivne gitarske linije kako bi stvorio osećaj univerzalnosti – pesme koje su istovremeno zabavne i duboko lične.

“The Future Is Our Way Out” je album koji pleni svojom jednostavnošću, ali i slojevitošću. Brigitte Calls Me Baby su uspeli da spoje retro zvuk sa modernim senzibilitetom, stvarajući pri tom muzički svet koji je podjednako melodičan, nostalgičan i svež. Gitare, sa jangly rifovima i suptilnim prelazima, daju pesmama poseban sjaj, dok Leavinsov vokal upotpunjuje taj zvuk svojom emotivnom izvedbom. Bend je uspeo da pronađe sopstveni glas, istovremeno odajući počast muzičkim herojima prošlosti, ali ne gubeći svoj identitet u moru uticaja.