House of Cards
Dugo vremena je trebalo američkim producentima da se odluče na rimejk ne toliko popularne, ali izuzetno kvalitetne i kritički hvaljene engleske serije House of Cards.
Posle četiri sezone možemo zaključiti da su ljudi iz Netflixa uspeli da pariraju BBCijevom legendarnom serijalu. Priča o iskusnom političaru koji, posle sitnih unutarstranačkih razmirica, kreće nemilosrdno da se obračunava sa svima koji su ga izdali, gazeći po sistemu i služeći se svim sredstvima kako bi postigao svoj cilj (u ovom slučaju taj vrh definitvno predstavlja pozicija predsednika), dovedena je skoro do samog savršenstva.
Kako i zašto je Netflixu, odnosno američkim producentima, ovoga puta to uspelo?
Za početak, BBCijev House of Cards nam je pre više od dvadeset godina ponudio jednu modernu politčku satiru, koja se oslanjala na učešće samog gledaoca u percepiranje onoga što se na ekranu dešavalo. Majkl Dobs i Endru Dejvis nisu sugerisali direktno, već su kroz mimiku i izuzetnu glumu Ijana Ričardsona definisali ono što se prikazivalo kao splet čudnih, detaljno pripremljenih akcija i posledica, primenjujući tehnike razbijanja četvrtog zida kao efektnu sugestivnu matricu. Tu tehniku će Finčer uz pomoć Spejsija koristiti znatno ređe u američkom rimejku. Međutim, glavna slabost BBCijevog uradka je prilično skroman budžet, koji je seriju sveo na narativno kvalitetan, ali tehnički i vizuelno siromašan televizijski produkt.
Taj problem Netflix nije imao.
Odluka da dokazani i iskusni Kevin Spejsi glumi glavnu ulogu pokazala se kao pun pogodak. Njegovo umeće teatralne transformacije, od naivnog činovnika do političkog monstruma, pružiće izuzetno zadovoljstvo publici.
I dok prva sezona pati od određenih nedostataka i neminovnih poređenja sa BBCijevom serijom, u drugoj sezoni, kada borba za vlast počinje da biva potpuno ogoljena, i na tipično američki način prljava, tek tu Finčer i Spejsi pokazaju sve svoje filmsko umeće i iskustvo. Briljatan prikaz stanja u političkoj sferi života, i društvu uopšte, biva maetralno viviseciran, i doveden praktično od faze sociološkog apsurda.
Izlazak u sferu spoljnopolitičkih spletki i trgovina autorima u trećoj sezoni donosi dosta problema, i kao da se naziralo zasićenje i skori kraj. Međutim, neočekivano, četvrta sezona, uz nekoliko twistova i dramaturških obrta, donosi nam jedan svež materijal, koji uz briljantne performanse Spejsija i Robin Rajt dokazuje da dobra televizija uvek može da iznenadi i bude sveža i originalna.
Kombinujući borbu na svim frontovima finale četvrte sezone House of Cards, nudi kao konačni eskapizam nešto što je kroz istoriju Sjedinjenih Država jedino smeo da uradi čuveni Abraham Linkoln, a to je totalni rat.
U iščekivanju poslednje sezone ovog političkog epa, ne možemo na kraju a da ne primetimo koliko sličnosti serija ima sa stvarnim događanjima u svetu, uz želju da House of Cards nije anticipator totalne apokalipse.
