Oscar Peterson: Black + White [2021]
Nesumnjivo jedan od najvećih jazz klavirista svih vremena Oskar Piterson (Oscar Piterson) tokom godina dobio je s pravom status muzičke ikone klavira, pa se može nazvati i jednim od tehničkih reformatora, imajući u vidu neverovatnu moć izvođenja stilski zahtevnih deonica na kralju svih instrumenata.
Dokumentarni film Oscar Peterson: Black + White, potpisuje Beri Avrič (Barry Avrich), a naslov pre svega referiše na moć i magiju klavirskih dirki i interakciju sa izvođačem, a sam Piterson jeste simbola ovog instrumenta, kada govorimo o istoriji dvadesetog veka.
Besprekoran interpretator ritmičnih figura, uglađeni stilsta i ikona frenetičnih improvizacija, po ugledu na njegovog prethodnika, barem kada je tempo i pristup izvođenju u pitanju, Arta Tejtuma (Art Tatum), Oskar je rođen u Kanadi, i taj faktor jeste bitan kada slušamo o njegovom odrastanju i edukaciji u sredini koja je u ono vreme bilo barem formalno blagonaklonija prema afroameričkom stanoviništvu.
Film prati uspon Pitersona, kao i uspon jazz muzike, i njen izlazak iz zagušljivih prostora i dvorana za plesanje, odnosno prelazak u sale namenjene do tada samo za klasičnu muziku.
Dok slušamo kako o značaju ovog magičnog i skromnog Kanađanina govore Herbi Henkok, Kvinsi Džouns, Bili Džoel, Džon Batist, Brenford Marsalis, Remzi Luis i ostali, stiče se utisak da je sviračka perfekcija i život bez vidljivijih kontroverzi balast ovom dokumentarnom ostvarenju.
Jednostavno, Oskar Piterson i njegovo sviranje i uglađenost izvođenja jesu legat sam po sebi, a hronološki ređati albumi, snimke i slike iz života može delovati suvišno za moderne dokumentarne forme, koje potražuju novine, tajne, otrkića ili stručnu analizu koja nailazi simplifikovanu selabraciju i idolizaciju, pa makar ona dolazila i od veličina jednakih subjektu filma.
Možda Avričov film nema neku značajniju istorijsku vrednost, ali ukupno gladno čas istorije muzike dvaedesetog veka uvek je zanimljiv za analitičare, statističare i ljubitelje džeza.
