The War on Drugs - I Don't Live Here Anymore [2021]

Nov 29, 2021

The War on Drugs

I Don't Live Here Anymore

Atlantic / 2021

8.7

Za razliku od prethodna dva “Lost in the Dream” (2014) i “A Deeper Understanding” (2017), peti album filadelfisjkog benda The War on Drugs, “I Don't Live Here Anymore” nema pesama koje hvataju na prvo slušanje, kao recimo “Red Eyes”, “An Ocean in Between the Waves” ili “Pain”, ali zato pruža neverovano zadovoljstvo u laganom otrkrivanju lepote svake od 10 pesama, od kojih je svaka za sebe pravi muzički dragulj.

Kao i što smo navikli od Adama Granduciela, album je minucizono aranžiran sa brojnim i raskošnim zvučnim slojevima. Ono što je na ovom album malo drugačije, za razliku od prethodnih, na kojima je Granducel uglavnom sve pesme do poslednjeg detalja sam stvarao i potpisivao, na ovom imamo saradnju Granduciela sa ostalim članovima benda, na nekoliko pesama.

Verovatno jedan od detalja zašto The War on Drugs sa svakom novim albumom bolje zvuče, delom leži i u činjenici da su David Hartley (bas, gitara), Robbie Bennett (klavijature, klavir), Charlie Hall (bubanj, organa), Jon Natchez (saksofon, klavijature) i Anthony LaMarca (gitara, klavijature), sa Granducielom od 2014 godine i albuma “Lost in the Dream”.

Na prvo, površno slušanje jasno je da The War on Drugs ne odstupaju puno od matrice postavljene na prethodnim albumima. Njihov zvuk ukorenenjen je u muzici Brucea Spreentsteena, Toma Petty-ja, Boba Dylan-a ili ono što se u SAD naziva heartland rock, to jest muzika koji nosi taj neki senzibilitet koji odgovara američkoj radničkoj klasi.

Ali uđete li u album malo detaljnije i dublje, primetiće da se itekako razlikuje od svog prethodnika. Atmosfera albuma je laganija i opuštenija ali bez imalo gubitka jezgra prepoznatljivog zvuka koji bend gaji godinama, što je pored muzičke virtuoznosti svih članova i naizlged neiscprne kreativnosti Adama Granduciela jedan on najačih aduta ovog benda.

Smatram da se ne razlikujem od većine fanova ovog benda i da sve one stvari i neodoljvi detalji, koji čine njihovu muziku i čine je jedinstvenom na muzičkoj sceni su upravo ono što publika i voli. Moram da priznam da bih bio razočaran ako u pesmama The War on Drugs ne bih pronašao onu delikatnu istančanu setu koja vam ujedno stvara knedlu u grlu i čini da se osetite euforiju nekih prošlih dana ili pak onaj jedinstvena tekstura Granducielove gitare, posebno na solo deonicama, od kojih vam se koža naježi. The War on Drugs uspevaju upravo to, da zvuče prepoznatljivo, da pruže publici ono što ona želi, a opet da to ne bude puko recikliranje muzike sa prethodnih albuma.

Delikatne balade “Living Proof” sa akustičnom gitarom i nežnim klavirom u prvom planu i “Rings Around My Father's Eyes” nose Dylanovski duh. “Harmonia's Dream”, “Change” i “Wasted” su u bržem tempu, savršeno melodične i melanholične, sa odličnom sinergijom sintisajzera i gitara uz gotovo motoric ritam na bubnjevima.

“I Don't Wanna Wait”, “Victim” i naslovna “I Don't Live Here Anymore” donose doh hearland rocka 80ih, sintisajzere kao dominantne nosioce melodija oko koji su građeni ostali instrumentalni slojevi.

Mid tempo “Old Skin” su uvek teritorija u kojoj The War on Drugs brilijiraju, dok “Occasional Rain” upravo ima onu moć da vam preplavi srce setom ali i zadovoljstvom, da vas učini i srećnim i tužnim u isto vreme. Malo je muzičara koji tako mogu utkati emocije u svoju muziku poput The War on Drugs, a još manje je onih čija vam gitara govori isto toliko koliko i stihovi.

Sa prethodna dva albuma “Lost in the Dream” (2014) i “A Deeper Understanding” (2017) The War on Drugs su sa potpunim pravom zadobili status jednog od najboljih rock bendova današnjice. Kada ste već na pijedestalu, veoma je teško tamo i ostati jer to zahteva mnogo truda i rada, pored naravno bogomdanog talenta. Nakon petog albuma “I Don't Live Here Anymore” The War on Drugs ne samo ostati na vrhu već su na tom mestu svoju poziciju itekako utvrdili.