Squid - Bright Green Field [2021]

Nov 10, 2021

Squid

Bright Green Field

Warp Records / 2021

9.0

U drugoj polovni prošle decenije, britanska nezavisna muzička scena postala je epicentar rađanja uzbudljivih mladih bendova. O mnogima ste mogli čitati na stanicama portala FatHipster. Još jedan od britanskih benova koji je svojim veoma odličnim debi albumom „Bright Green Field“ privukao pažnju publike širom planete je i brajtonski bend Squid.

Squid su 2016. godine osnovali Ollie Judge (vokal/bubanj), Louis Borlase (gitara, bas, vokal), Arthur Leadbetter (klavijature, violina, perkusije), Laurie Nankivell (bas, truba, perkusije) i Anton Pearson (gitara, bas perkusije, vokal). Ova petorica upoznala su se tokom studija na brajtonskom univerzitetu. Od 2017. godine do debi abuma ove godine, objavili su seriju singlova kao i tri Epja kojima su zadobili epitet najuzbudljivijeg mladog benda na britanskoj sceni.

Svojim debi albumom samo su potvrdili da se zaista radi o autentičnom i veoma dobrom bendu. Iako se njihova muzika često svrstava u post punk, i evidentno je da elementitog muzičkog pravca postoje, zvuk ovog benda daleko je kompleksniji i jednostavno ga je nemoguće smestiti u jedan muzički žanr.

„G.S.K.“ koja nosi ime po farmaceutskom gigantu, korporaciji Glaxo Smith Kline je nošena post pank energijom i „Peel St.“, koja donosi pank agresivnost, mogu smatrati pesmama koje bi bile najprijemčivije širokoj publici. Mada i ovu konstataciju treba uzeti u veoma slobodno, jer kao i ceo album, muzika ovog benda jednostavno od slušaoca zahteva „aquired taste“ i apsolutno ne postojanje nikakvih muzičkih, žanrovskih ili bilo kakavih drugih ograničenja, umnogome kao i muzika njihovih kolega sa britanske scene, bendova black midi i Black Country, New Road.

„Narator“ kreće kao post punk delo dostojno jednih The Fall, da bi u drugom delu to postalo apsoutna kakofonija frenetičnih, bizarnih, instrumentalnih deonica i krika Marthe Sky Murphy stvarajući tako jedinstvenu, neurotičnu ali neodoljivu atmosferu koja slušaoca jednako uznemiri i ostavi bez daha.

„Paddling“ koketiranje sa dance elementima, pre svega kroz ritam sekciju, lagano podiže tenziju do napetog krešenda na samom kraju, „Boy Racer“, haotična buka kojom Squid okazuju da su majstori u stvaranju guste zvučne tenzije. „Documentary Filmaker“ i „Global Groove“ poigravaju se džez elementima, pre svega kroz duvačke deonice u kombinaciji sa specifičnim vokalom Judgea.

„2010“ smenjuju se monotoni lagani momenti sa dramatičnom i haotičnom instrumentalnom kakofonijom. „Pamphlets“ završava u velikom stilu, stalno premetajući agresivne post pank elemente sa znatno mirnijim melodičnim u kojma gudačke deonice podvlače dramatičan vokal Judgea.

Squid su debi albmom „Bright Green Field“ neverovatnim koktelom post punka, krautrocka , džeza, funka, electronike i još koječega stvorili jedno slobodno, apstraktno, impresionističko muzičko/lirsko umetničko delo.