The Truth [2019]
Sve u Istini (La Verite, 2019) Horekazu Kore-ede ima svoje pozadinsko, drugo značenje. Od samog naslova i njegovog transponovanja u naslov knjige koju glavni ženski lik promoviše čime se stvara veza između filma kao dela i književnog dela kao fikcije unutar fikcije, preko glavne junakinje, Fabienne, koja je glumica, i čijoj istini ona daje svoje posebno značenje, zatim njene istine u realnom životu koje se ona grozi, i čak delimično i svesno i odriče zarad glume. Zatim, tu je istina njene ćerke i unuke, ali i bivšeg muža, sadašnjeg partnera i najbližeg saradnika koji shvataju da pojam istine ne igra puno u njihovom odnosu sa njom. Sve je to uklopljeno kroz jednu ličnu dramu koja teče kroz porodičnu priču o jednoj umetnici koja menja stvarnost kako bi je prilagodila svojim prohtevima. Catherine Deneuve je maestralna u tome – zapravo, njen je lik centralni, i prosto usisava sve oko sebe, ali je ona svojom glumom tu crtu jošte i pojačala, tako da svi ostali ostaju u senci njene veličine umišljene do nebeskih granica, ali ipak u zaleđu jedne osobe, svoje najbliže prijateljice kojoj nije mogla da pomogne, ali čija smrt stoji kao izvorna senka iza njenih leđa, i podseća je na tragičnu smrtnost koja i njoj sledi.
U dijaloški razigranom filmu, Juliette Binoche se kao ćerka Lumir dopro nadopunjuje sa Catherine, ali svoje glumačko umeće kao da zauzdava na ravni glavne sporedne uloge kako bi film celinski izgledao baš kako treba. Ethan je Hawke sa druge strane, uglavnom statista, i on prati Julietteinu ulogu, ali je vrlo dobar kada je potrebno nerazumevanje francuskog jezika na kojem se u nekoliko navrata insistira, i gde pokazuje svu onu visprenost koja ga inače krasi. Taj jezički nesporazum je podcrtan kao još jedna nemogućnost saznavanje prave istine, ali ovaj put usled objektivnih okolnosti. Poenta je što je to potpuno isto kao i sa likovima koji pričaju francuski – nemogućnost razumevanja ostaje na istoj ravni. Zbog toga je uloga Lumirine ćerke, bilingvalne devojčice izuzetno važna ne samo kao katalizator svega onoga kroz šta Fabienne prolazi već i kao nekoga ko je potpuno razume, ali na jednoj čistoj, dečijoj ravni, bez ikakvih daljih i okolišnih razmišljanja, i učitavanja. Slatke igre rečima i ne baš toliko umilate igre emocijama je ono što krasi ovo Kore-edino delo gde je još jednom pokazao kako se kroz porodične odnose može ispričati jedna vrlo univerzalna, i nimalo laka priča o tome ko smo, i kakvi smo prema sebi, i drugima.
Ovaj film možete pogledati u Dvorani Kulturnog Centra Beograda do 14.10.
