A Field in England [2013]
Kada sam saznao da je Ben Wheatley radnju ovog filma smestio u vreme građanskog rata u Engleskoj, bio sam, moram priznati, poprilično zbunjen i u startu mi film nije bio poželjan za gledanje. Delovao mi je kao neki istorijski davež sa akcentom na bizarnosti ratovanja i tragedijama koje sa sobom nosi. Ovaj film je, na svu sreću, oslobođen svih stereotipa koje sam nevoljno očekivao da vidim.
Građanski ratovi po pravilu odnose mnogo života, pa je to slučaj i u okvirima Velike Britanije gde je, po podacima, stradalo više ljudi nego u Prvom svetskom ratu. Naravno, period u kojem se radnja odigrava je mračan sam po sebi, ne beži se od brutalnih krvavih detalja koji su logičan proizvod nestabilnih vremena kada je ljudski život vredeo jako malo.
Pratimo putešestvuje grupe dezertera, nejasno koje strane u Građanskom ratu, koji lutaju britanskim pejzažom. Dezerteri na svom putu sreću đavolsku figuru u obliku misterioznog Irca koji ih „angažuje“ na pronalaženju zakopanog blaga. Svi bivaju upleteni u magiju i natprirodno. Kreće njihovo (a i naše) psihodelično putovanje. Otprilike u ovom momentu sam se setio upozorenja sa početka filma „flashing images and stroboscopic sequences“. Neću dalje otkrivati, prepuštam potencijalnom gledaocu da sam istripuje ostatak...
Film je snimljen u crno-beloj tehnici i reditelj Wheatley je, najviše zbog esencije svoje priče, dosta eksperimentisao sa raznim sočivima kako bi što vernije dočarao psihodeličnu atmosferu koja je zapravo osnova ovog dela. Na oficijalnoj internet stranici filma može se pročitati da je skoro u svim scenama koristio tzv. „deep focus“ kojim se postiže da je ceo kadar u fokusu, pozadina se znači ne vidi „zamagljeno“. To se može jasno videti u širokim kadrovima polja. Polje je ovde predstavljeno kao poseban karakter, ima posebnu ulogu u filmu.
Stvorivši idealan balans između istorijskog realizma i okultne psihodelije, Ben Wheatley uspeva da u okviru od sat i po, sa malim brojem likova i u okvirima klasične drame, učini jednu, nadasve jednostavnu priču krajnje interesantnom i modernom. Eksperimentisanje sa slikom i nijansama crne, bele i sive je potpuni uspeh, a ovo delo, kao celina, može se svrstati među najbolja nadrealna ostvarenja koja sam imao prilike pogledati.
