Wolf Parade - Thin Mind [2020]
Prvi mesec ove godine nam je doneo Thin Mind - peti studijski album kanadskog sastava Wolf Parade, koji je kao i svi raniji albumi benda izdat za kultni Sub Pop. Na njemu se publici predstavljaju sa 10 novih pesama, ovoga puta kao trio, nakon što je originalni i dugogodišnji član, multi-instrumentalista Dante DeCaro napustio bend 2018. godine, nakon gotovo 15 godina saradnje.
Iako se vest o promeni sastava čini kao najbitnijom i neizbežnom činjenicom u mnogim prikazima novog albuma Wolf Parade, pre svega, zapravo, treba istaći da je preostala trojka koju čine Dan Boeckner, Spencer Krug i Arlen Thompson zvukom na novom albumu definitvno potvrdila svoj veliki povratak - iako je u nešto blažoj varijanti on već bio najavljen prethodnim albumom Cry Cry Cry iz 2017. Naime, treba podsetiti da je bend od 2011., praktično nakon trećeg albuma (Expo 86) bio raspušten, a da je glavni par autora/tekstopisaca u bendu, Dan Boeckner/Spencer Krug, taj period iskoristio za veoma plodno eksperimentisanje sa drugačijim muzičkim formama i žanrovima, tj. Svojim Off-projektima (Handsome Furs, Divine Fits, Operators kad je Boeckner u pitanju, Moonface u svojim raznim oblicima koje je osmislio i izveo Krug).
Treba reći da se pomenuti ‘povratak’ najpre odnosi na prepoznatljiv zvuk koji je karakterisao njihov raniji, i definitvno smeliji period iz ‘nultih godina’, tj. sa prva dva albuma, a koji se ogleda u hibridnoj formi koju čini spoj sirove gitarske buke, oštrih garažnih rifova i psihodeličnih (I neretko disco-like) klavijutura. Ovo zvučno poigravanje između instrumenata i ritmova je upotpunjeno i dijaloškim pojavljivanjem dva glavna vokala koji se smenjuju gotovo po pravilu u svakoj pesmi. Tako i na Thin Mind, baš kao u svojim prethodnim najboljim momentima, dobijamo gotovo unikatnu kombinaciju sirovosti i neposrednosti Dana Boecknera sa melanholijom Spencera Kruga, i to na sva tri nivoa - u instrumentalnom, vokalnom ali i u tekstualnom izrazu.
Pa ipak, iako je naizmenično pojavljivanje na mestu glavnog vokala u pesmama ostao specifikum benda, retki momenti istupanja od ovog obrasca nude nam bend u svom najboljem izadanju – na pr. u numeri Against the Day u kojoj po prvi put, nakon finala fenomenalnog At the Mount Zoomer iz 2008. (Kissing the Beehive), Boeckner i Krug po prvi put kombinuju vokale u istoj pesmi.
Slično tome, kada su tekstovi pesama u pitanju pomenuti, dvojac je jasno okrenut već poznatim temama koju su već načete u ranijim radovima. Glavni tematski i motivski korpus tako i dalje čine dominantni čvorovi i disbalansi unutar savremenog, modernog, urbanog i post-utopijskog življenja i komuniciranja. (Ne čudi za bend kome je numera Modern World sa prvog albuma nezvanična mini-himna?!) Dakle, motivi otuđenosti i opšte nestalnosti - individualne i društvene, psihičke, telesne i/ili emotivne – ali i anskioznosti su čvrsto upleteni u verno predstavljene mentalne slike grada, gradskih ulica, imaginarnih otvorenih, ali pre svega ipak limitirajućih prostora.
U obradi ovih problema čini se da se autori ne zadovoljavaju tek praznim lamentiranjem ili njihovim eksploatisanjem, već se daju (artikulišući to instrumentalno, vokalno i tekstualno) u potragu za balansiranim odnosom između (ne)mogućnosti prevazilaženja i (be)smisla pomirenja, između ironije i vedrog promišljanja; ili kako je već najavljeno u uvodnoj pesmi Under Glass: “Free in our minds, free in our minds, but, Nobody knows what they want, Anymore”.
Ujedno, različita određenja i paradigma prostornog, tj. (dis)lociranja u prostoru, zajedno sa pojmovima mobilnosti, automatizma i repetetivnosti dominiraju na albumu, makar i kao početne tačke za mogući asocijativni niz koji sledi. Tako u numeri The Static Age Boeckner peva: “I don’t want to live in a static age, Staying in a place where nothing changes, We can begin again”, dok u ranije pomenutoj Against the Day: “We were lost on the map, We’ve marked our path but we can’t get back, And here on the beach, The night believes it is endless”.
