KLASIK DANA: Notre musique [2004]
U svojoj bazično-lineranoj strukturi film Notre Musique, francuskog avangardiste Žan-Luk Godara (Jean-Luc Godard), koristi osnovne elemente podele Danteove Božanstvene komedije na Pakao, Čistilište i Raj, ali su u suštini ovo samo formalni sistemi za političko i sineastičko poigravanje legendarnog autora.
Prvih nekoliko minuta filma Godar koristi za razvijanje teze o paklenoj istoriji čovečanstva kroz pokretne slike istorijskih biopika, dokumentarnih i arhivskih zapisa o stradanju ljudi u ratovima, od Američkog građanskog rata, preko kaubojskog pokoravanja Indijanca, pa sve do krvavih obračuna u dvadesetom veku.
Naravno, uvek provokativan i kontroverzan, Godar se još od šezdesetih godina prošlog veka nije libio da hrabro iznosi pojedine stavove o sprezi politike sa svim osnovnim društvenim stubovima života. Bio je često napadan i osuđivan zbog svog navodnog radikalizma, ali je Godar svoju ulogu društvenog komentatora i kritičara odavno prihvatio kao vrstu krsta koji će nositi do kraja karijere i života.
Segment Čistilište autor u celosti posvećuje svojoj poseti ratom pogođenoj Bosni, i političkoj medijataciji o konfliktu koji u suštini za njega samo predstavlja potvrdu nihilističkih promišljanja o čoveku kao jedinki.
Kao opozit i konforontaciju sopstvenim ubeđenjima i teorijama, Godar uvodu lik Olge, mlade revolucionarke, romantičarsko-idealističkih shvatanja i ubeđenja.
I dok se kroz film provlače slike posleratnog Sarajeva, mračne ulice kojima jure tramvaji i automobili, uz zvuke s lokalnog, državnog radija, u tajnosti se održava simpozijum na kome novinari, mislioci, pesnici i filozofi kontempliraju o Homerovoj Odiseji, odnosu i poziciji Jevreja i Palestinaca, značaju Indijanaca za severnoamerčiku kulturu.
Tu negde, u senci dešavanja, a opet u centru zbivanja, spram veličine koju predstavlja, provlači se i sam Žan-Luk, kao nemi posmatrač dešavanja, kojima je već nebrojeno puta kroz svoj život prisustvovao, pritom se mudro ne stavljajući eksplicitno ni na čiju stranu.
Notre Musique tradicionalno godarovski razbija linearnu strukturu između fikcije i dokumenarizma, stvarajući tako žanrovsku sintezu esej-filma, art-house filma i eksperimentalnog dokumetarca, pokazujući samo koliko je film moćan medij u rukama pravih umetnika.
