Los Campesinos! - Sick Scenes [2017]
“Sick Scenes“ je šesti album sedmočlanog velškog indie rock benda Los Campesinos! i objavljen gotovo tačno 9 godina nakon njihovog fantastičnog debi albuma „Hold On Now, Youngster...“. Bend su osnovali Neil Turner (gitara), Ellen Waddell (bas) i Ollie Briggs (bubanj), da bi se kasnije bendu pridružio Tom Bromley (gitara), koji je Neila upoznao u klubu kada je čuo njegovu raspravu o muzici Sufjana Stevensa, zatim Gareth David, koji je odmah postao glavni stihopisac i vokal, uz to svira i glokenšpil. Na kraju pridružile su se Harriet Coleman (violina, klavijature) i Aleksandra Berditchevskaia (vokal, klavijature i melodika). Inače Los Campesinos na španskom znači seljaci, ali ne kao karakterna osobina već kao osoba koja živi na selu. Ubrzo nakon odličnog prvog albuma iste te godina objavljuju još jedan odličan album “We Are Beautiful, We Are Doomed”. Dve godine kasnije 2010. “Romance is Boring”, “Hallo Sadness” (2011) i “No Blues” (2013). Ono što je bilo karakteristično za sve ove albume bio je ujednačen, veoma dobar kvalitet svakog od ovih izdanja.
Bend nikada nije nešto značajno menjao svoj zvuk tokom godina. Od prvog albuma njihova muzika nosila je u sebi maničnu energiju koju može da stvori sedam veoma mladih, talentovanih osoba u svojim ranim dvadesetim. Sada 10 godina kasnije oni su već u tridesetim ali deluje kao da im te energije ne nedostaje. Stihovi Garetha Campesinosa (svi članovi benda usvojili su Campesinos kao svoje prezime, bar dok su u bendu) i dalje govore o idealima koje je imao sa dvadeset ali iz ugla osobe koja je deset godina starija, zrelija, o frustracijama i neurozama koje te godine donose. Naravno i o fudbalu, jer album je stvaran tokom Evropskog prvenstva 2016.godine i fantastičnog uspeha nacionalnog tima Velsa, ali i činjenice da je snimanje albuma finansirano od strane fanova koji su kupili njihov fudbalski dres na kome je pisalo DOOMED.
Pesma koja otvara albuma “Renato Dall'Ara (2008)”, potpuno oslikava prepoznatljiv stil ovog benda, melodični, veseli rifovi, i refereni koji vam lako ulaze u uši, i naravno uz mnogo energije. Slična atmosfera je i na sledeće dve “Sad Suppers” i “I Broke Up in Amarante”, koja je možda i emotivno najizazovnjija na ovom albumu, govori o osobi koja alkoholom leči svoje probleme ali ujedno i moli za pomoć / I'm gonna need you to help me out here/.
Sredina albuma je u mirnijem ritmu “A Slow, Slow Death” i “The Fall of Home” na kojoj je vokal praćen samo violončelom, violinom i malo klavira, i u kojoj se stihovima seciraju društvene podele koje opterećuju moderno društvo, o napuštanju doma u potrazi za nečim novim i intersantnijim /Left your home town, for somewhere new / Don't be surprised now it's leaving you /, o usamljenosti koje novi život može da donese / Another weekday night alone / The rise of rent, the fall of Home / kao i sa problemima nastalim nakon Brexita / Gave the fascists a thousand ticks /. Gareth još uvek živi u istom malom gradu u kome je i rođen, ali ova pesma se ne može protumačiti kao pesma o strahu od odlaska iz svog doma ili strahu od promena, već više iskaz osobe koja govori iz ličnog iskustva.
Ono što meni lično nedostaje u njihovoj muzici, nakon njihovog drugog albuma je dinamika koju su činila dva glavna vokala, ta predivna ravnoteža između, na momente neurotičnog Garethovog i prelepog vokala Aleksandre Berditchevskaia je nešto što bend nije uspeo da ponovi ni na ovom albumu.
Pored svih strahova i problema sa kojima se bore i kroz stihove prenose na ovom albumu, “Sick Scenes” je pre svega veoma pozitivan album, i još jedan odličan dodatak njihovom muzičkom opusu.
