Crtice: Cat Power, Mitski, Keeley Forsyth

Apr 09, 2022

Recenzije tri albuma iz prva dva meseca ove godine, i to Cat Power, Mitski i Keeley Forsyth

Cat Power

Covers

Domino / 2022

7.5

Nije da se ranije nije već desilo: novi album za Chan Marshall aka Cat Power, zapravo je njen novi album obrada. Radi se o albumu Covers, njenom trećem po redu albumu obrada-reinterpretacija tuđih pesama, nakon The Covers Record iz 2000. i Jukebox iz 2008. godine.

Poznavaocima dosadašnjeg rada i oba pomenuta albuma Cat Power, novih 12 pesama/obrada neće ponuditi nešto suštinski novo. U svom prepoznatljivom bastardnom indie folk, blues & pop zvuku kojim Marshall sebi krči put još od sredine 90tih, ponovo se javlja se i kao smeli tumač-izvođač ranijih hitova ili zaboravljenih bisera ovih žanrova.

Zato, iako na albumu nema tako zvučnih (originalnih) hitova kao na ranija 2 albuma obrada – na pr. New York, New York, (I can’t get no)Satisfaction, ili Wild is the Wind – na njemu se nalaze i numere Tom Waitsa, Nick Cave and the Bad Seeds, The Pogues, The Replacements, Frank Ocean, Lana Del Rey (od kojih su mnogi i sami imali značajnije obrade drugih autora), čije pesme Marshall sada vešto oživljava i neretko predstavlja u potpuno novom i sebi prilagođenom maniru, a opet ne menjajući njihov identitet.

Inače, pesme su gotovo ujednačene u dominantno baladnom down tempo izrazu, te se možda zato posebno i ističu Pa Pa Power ili I had a Dream, Joe. Najzad, može biti da Cover, kao i izbor pesama na njemu, predstavlja autorkin zaklon, njenu ličnu identifikaciju/legitimaciju i poziv na svojevrsni muzički trip (kako je i sugerisano na omotu, tj. cover-u?!), ali sigurno je po sredi nešto više od prostog marketinškog trika.

Pre bi se reklo da je Marshall u komuniciranju sa ovim pesmama i kroz njih zainteresovana za dublje promišljanje samog žanra, i time nikako ne stavlja tačku, već otvara prostor za dalja značenja i značaj ovih numera?!

Mitski

Laurel Hell

Dead Oceans / 2022

8.0

Laurel Hell je novi, 6. po redu album autorke koja radi pod imenom Mitski, koji dolazi 4 godine nakon njenog prethodnog, od inostrane (hipsterske) kritike veoma hvaljenog Be the Cowboy, i donosi talas ambivalentnog zvuka.

Naime, album bi mogao biti okarakterisan kao savršeni alternativni (rok) album za fanove strejt popa, odnosno udžbenički primer pop muzike kako je zamišlja zamišljeni indie fan… U tek nešto više od pola sata Laurel Hell savršeno spaja i komunicira sa već rabljenim opštim mestima 80-tih, obojenih ironijom i pastišom, tj. između (nerdovskog) dance-a i trippy-potencijalno-srceparajućih balada, sve na tvrdoj podlozi i dodat(n)im slojevima sintisajzera, ukrašenoj diskretnim a preciznim gitarskim deonicama.

Zaista, album je u stalnom dijalogu između savršene pevljive i plesne harmonije u/i jednostavnosti i potpunog rascepa (pop) strukture. To je sugerirano već od uvoda – uvodne Valentine, Texas – a najbolji primeri su ujedno i najjači momenti na albumu, u nizu: Heat Lightning, The Only Heartbreaker, Love me More, odnosno numera There’s Nothing Left For You.

U svim numerama se naziru i tragovi mogućih uticaja, od Kate Bush i Tori Amos, pa čak do Kylie Minogue ili Madonne… Na kraju, pesme na čitavom albumu ostavljaju utisak kao da su slušaocima već odavno poznate, iako niko sa sigurnošću ne može reći kada i gde ih je već čuo – što bi, valjda i trebalo biti jedna od suštinskih karakteristika pop muzike?!

Keeley Forsyth

Limbs

The Leaf Label / 2022

9.1

Svojim debi-albumom, Debris, sa samog početka 2020. Keeley Forsyth se pojavila niotkuda i unela novinu na alternativnu muzičku scenu. Limbs je njen novi, drugi po redu album kojim samo podebljava već istaknuto na ranijem izdanju, koje se pojavilo gotovo u poslednji predpandemijski čas.

Forsyth je u prvom redu glumica, i to se svakako može osetiti i u njenom muzičkom izrazu, najpre kroz teatralnost, atmosferičnost i visceralnost. Zaista, savršeno baratanje afektima, njihova autentična proizvodnja i serviranje verovatno su najjasnije odlike i njenog drugog albuma.

Sve je iskazano veoma beketovski, a u muzičkom smislu ovaj minimalizam je ostvaren spajanjem sintisajzera i njenog izolovanog vokala, čime se proizvodi organsko jedinstvo atmosfere, pevanja i teksta. Otuda, logičnim se čine i učestala poređenja sa kasnim albumima/projektima Scott Walker-a, te Antony and the Johnsons, Anohni ili David Sylvian-om…

Zato, nebitno da li referira na stvarno stanje u svetu u proteklih par godina, melanholija i agonija, kao i suočavanje sa osećajem anksioznosti i izolovanosti, ili opšte stanje zamora u iščekivanju (kolektivne i individualne) strave, predstavljaju dominantne koordinate jednog permanentnog predapokaliptičnog sveta koji nam je predstavljen na albumu.

Pa ipak, tamo gde kod navedenih autora nalazimo momente nežnosti, ovde je to skriveno dovoljno duboko ispod brojnih naslaga tuge i osećanja poraza. Naime, album otvaraju stihovi: “Go into the chair/where sadness lies”, u numeri Fires, dok nas završna numera I stand Alone baca pravo na ivicu ponora: ”I stand alone/I am not listening/Broken under the oak/Waiting for the world to fall/For the pan to boil over… Who will be my friend?/As the day come to a close/And the shadow chases the last fox/Under the edge across the field”.

I pored svega, i kako god to jezivo zvučalo, Limbs je jedan od najranijih kandidata za album godine.