The Clash & London Calling - 40 godina kasnije
1979. godina bila je prelomna godina za punk pokret u Britaniji. Uz Sex Pistolse, samo je još The Clash stajao kao postojani stub buntovničke pobune radničke klase protiv establišmenta.
I dok je samodestrukcija pretila da Pistolsima dođe glave, Džo Stramer i društvo odlučili su krenu u idejno suprotnom smeru. Proizvod tog diskursa biće naširoko prepoznat kao landmark album, delo koje će zatvoriti jedno značajno poglavlje u istoriji rokenrola.
Pa da počnemo od front covera.
Jedna od najznačajnijih rokenrol fotografija, delo Peni Smit (Pennie Smith), pokazuje sav bes i destruktivnu moć rokenrola i panka. Pol Simonon (Paul Simonon) zamahuje svom silinom u želji da svoju bas gitaru stroši o binu njujorškog Paladijuma. U toj sekundi Smitova je kliknula, i zabeležila trenutak istorije, a London Calling je dobio svoju famoznu naslovnicu. Ali, slika samo krije muzičku i poetsku viziju benda na vrhuncu kreativnog zanosa.
Kada ti bas gitarista (Pol Simonon), koji nije bio kreativna sila benda, isporuči neverovatno moćan rif, isporučujući tako hit The Guns of Brixton, onda udarnom kompozitorskom ostaje samo da odradi svoj deo uobičajenog posla. Ipak, sam The Guns of Brixton (bezgranično kopiran u budućnosti) bio je samo uvod u ono što će Mik i Džo imati da kažu.
A imali su tako puno materijala da je Džounsova ritmična fanki rif referenca na temu Roberta Džonsona (Robert Johnson) Train in Vain, ostala skrivena na albumu, zbog toga što su je smatrali previše mekom i sladunjavom.
Međutim, iako je London Calling donekle nastavak tematske priče sa prethodnih albuma, prateći buntovničku pobunu radničke klase na mladalačko anarhičan način, neosporni poeta benda Džo Stramer je u međuvremenu sazreo i kao pesnik, pa će tako njegovi oštri, kritički nastrojeni i socijalno usmereni tekstovi, pokazati neverovatnu moć inkorporiranja u muzičke sekvence, često iskačući iz ustaljene rokenrol ritmičnosti. Na taj način Stramer će iskorisiti moć reči, kako bi uz pomoć dozirano usmeravanih nota, dopreo do što većeg broja slušalaca širom sveta.
Pomeranje sa pank osnove prema pop-roku, fanku, regeu, laundž džezu, rokabiliju, uz čestu upotrebu brass sekcije ili klavira, bendu će doneti i neočekivanu popularnost u krugovima koji su bili zatvoreni za pank muzičare.
Pored moćnih i razigranih rifova, čvrstih ritmičkih osnova, sjajne interakcije u razmeni vokalnih deonica između Stramera i Džounsa, London Calling će, pored naslovne, doneti i nekoliko najmemorabilnijih pank-rok kompozicija ikada snimljenih od strane nekog pank ili rokenrol sastava, na koje se gotovo po pravilu lepe moćni Stramerovi stihovi.
Jedna od takvih bisera je Rudie Can't Fail , u kojoj Stramer mladalačkoj nadobudnosti i neutemeljenom samopouzdanju konfrontira klasni generacijski jaz, gde se u savršeno ambivalentnom okruženju odvija unutrašnja vokalna interakcija između Džounsa i Stramera, praćena uobičajenom soul-pop matricom inkorporiranoj u rege-pank milje.
"How you get a rude and a reckless?
Don't you be so crude and feckless
You been drinking brew for breakfast
Rudie can't fail"
Duboko skrivena na albumu leži The Card Cheat, a ona zapravo nosi ne samo tekstualno, već i svirački, sav muzički i lirski potencijal benda. Priča o pokerašu, kome sreća okreće leđa, i čija fatalna sudbina biva zapečaćenja u lokalnom obračunu, metafora je sa mnogo širim političkim značenjem. Ali, sve i da metafore nema, upotreba klavirskih i brass deonica, uz marševsko dobovanje Topera Hedona (Topper Headon), jedan je od top pikova s albuma.
"There's a solitary man crying, hold me
It's only because he's a lonely
If the keeper of time runs slowly
He won't be alive for long!
If he only had time to tell of all of the things he planned
With a card up his sleeve, what would he achieve?
It means nothing!"
Sva politčka i socijalno usmerna kritička agenda Džoa Stramera zapravo može biti sažeta u kompoziciji Death or Glory, iza koje se krije pitanje koje će ga mučiti do kraja života. Samosvestan, društveno sazreo, moralno i etički ispravan, Stramer je će svoju životnu filozofiju u Death or Glory ogoliti do kostiju, uzaledno vapeći:
"'N' every gimmick hungry yob digging gold from rock 'n' roll
Grabs the mike to tell us he'll die before he's sold
But I believe in this and it's been tested by research
He who fucks nuns will later join the church
Death or glory becomes just another story"
