Sweat [2021]
U jednom od najboljih evropskih performansa godine Magdalena Kolesnik nam ekspozira težinu prikrivene boli, koja tinja iza fasade uspešne influenserke, u filmu Sweat, švedskog autora Magnusa van Horna.
Van Horn je završio studije u poljskom gradu Lođ, gde je na početku studija bio opljačkan, te je taj događaj prema njegovim rečima oblikovao njegovu stilizaciju i razumevanje nasilja na filmu.
Sweat nije ni krimić, niti triler, ali jeste art film, te je tako i nasilje u nekoj meri stilizovano i prikazano u obrisima, ali ga svakao izvode marginalci, koji se u istočnoevropskim državama nalaze u gotovo svim sistemskim porama, pa je tako Van Hornov sadomazohistički pristup dramatizaciji događaja sasvim racionalan, primeren i ekvivalentan njegovom iskustvu.
Međutim, Sweat je multikompleksno delo koje korespondira na svim meridijanima, jer je tematika opšteprihvaćen deo načina svakodnevnog funkcionisanja jedinki u bilo kom delu sveta, zahvaljujući, naravno, društvenim mrežama.
Silvija Zajec (Kolesnik) ima 600.000 pratioca na društvenim mrežama, koji uživaju u njenim gimnastičkim minijaturama za trošenje kalorija i održavanje kondicije, raširinim putem određenog menadžmenta na područje cele Poljske.
Van Horn i Kolesnikova nas vode u jedan mikro univerzum, gde gledaoce stavljaju u voajerističku poziciju posmatrača samo kako bi dodirnuli obrise ’savršeno’ organizovanog lajfstajla novokomponovane elite, koji je naravno za te persone neka vrsta samoizgrađenog zatvora, iz kojeg bekstvo automatski predstavlja anonimnost i izolaciju.
Sweat jeste art film, i da, vodi nas u jedan minimalistički verite usnimljen svet, ali nikako nije film bez komercijalnih dometa i odlično korespondira sa estetskim merilima prosečne bioskopske publike, što je već određena vrsta kvaliteta retkog za evropski art-house, jer Van Horn pametno vizuelizuje hladnu estetiku eksterijera modernih građevina, šaljući poruku o otuđenju čoveka i tajnovitosti života iza tamnih fasada savršene spoljašnjosti.
