C'mon C'mon [2021]
Multitalentovani umetnik Majk Mils (Mike Mills), pre par godina režirao je zanimljivo, prilično personalno ostavrenje 20th Century Women, pa tako ne iznenađuje činjenica da tu dozu personalnosti, kao i specifičnog autorskog pečata nosi i njegov ovogodišnji C’Mon C’Mon.
Kao frekventni kolaborator sastava The National, saundtrek film potpiuju braća Desner, muziku koja se diskretno uklapa u crno-belu atmosferu Njujorških skverova i širokih bulevar Los Anđelesa.
Ovaj koloritni antagonizam nije tematski implementiran u fabulu priču, ali jeste neodvojivi deo sentimentalne storije o odrastanju, sazrevanju i druženju ujka Džonija (Hoakin Finiks) i malog nećaka Džesija (Vudi Norman).
Šarmantnu priču o ranjivom ujaku i vazda simpatičnom nećaku prati učestala promena ambijenta i lokacija, koje daju dinamiku i gradaciju jednom iskrenom odnosu, koji upotporuje briga Džonija za malo stvorenje suočeno sa očiglednim gubitkom oca i pokušaj konekcije malog Džesija sa njegovom nesnađenom sestrom, kojoj je zapala uloga institucionalizacije sopstvenog supruga, kome je dala barem prevremenu prednost u odnosu na sina.
Iako narativno Milsov filma nema puno sa Džarmušovim filmovima, nemoguće je ne primetiti rad snimatelja Robija Rajana i stilske sličnosti između ranih Džarmušovih ostvarenja Stranger Then Paradise i Down by Law.
Naravno, narativne sličnosti imamo u filmovima Little Miss Sunshine, The Pursuit of Happyness, After the Storm, Paper Moon, tako da ljubitelji ovakvih filmova imaju puno pravo da od Milsovog filma očekuju slične zadovoljavajuće efekte.
C’Mon C’Mon poseduje sijaset kolekvtivnih memorabilija, upečatljive montažne sekvence snimljenih intervjua sa decom gde ona pružaju nevine i simpatične odgovore, i još jedan u nizu izuzetno upečatljivih i emotivanih perfomansa Hoakina Finiksa, što je sve dovoljno za jedan od najboljih nezavisnih filmova godine.
