Isle of Dogs [2018]
Ves Anderson (Wes Anderson) se još pre više od jedne dekade etablirao uz Finčera (David Fincher), Aronofskog (David Aronofsky), Andersona (Paul Thomas Anderson), Tarantina (Quentin Tarantino), Spajka Džounzija (Spike Jonze), kao jedan od najdarovitijih američkih režisera, koji su krenuli da grade karijeru tokom devedesetih godina prošlog veka.
Tako da ne bi trebalo da iznenađuje činjenica da čak iako njegovi filmovi nisu uvek u najužoj konkurenciji za nagradu Akademije (Oskar), oni svakako pobuđuju interesovanje javnosti.
Isle of Dogs je film koji je više omaž jednoj kinematografiji i posebno jednom čoveku (Akiri Kurosavi), nego li što je uradak spreman da rve i ove godine u trci za Oskara, što ga nikako ne čini manje kvalitetnim.
Međutim, slično Tarantinu, Anderson ima apsolutnu komociju (autorsku i finansijsku) da se opusti i potpuno zabavlja, praveći zabavne filmove koji zajme najbolje od najboljih.
Isle of Dogs je animirana distopija o odnosu čoveka i psa, i paranoji koja nastaje vešću o zaraznom virusu koji svetom šire upravo omiljeni čovekovi ljubimci (u mrtvoj trci sa mačkama).
Ali, kao i kod Kurosavinih filmova, osnovni plot je samo sredstvo za nadgradnju herojske priče o borbi nekoliko samuraja (psa) protiv zla u obliku fanatičnog i beskrupuloznog mačkoljupca.
Ipak, priča o čojstvu i junaštvu maloletne dece i tinejdžera (uz pomoć životinja), protiv zla koje nameću i diktiraju stariji, može biti sagledavano i kao vapaj samog autora i otvorena kritika trenutnog establišmenta, kao i sistema u celosti.
Bilo kako bilo, Isle of Dogs je jednako zabavan i dinamičan kao i većina ostalih Andersonovih filmova, i u tom smislu predstavljaće još jedan užitak za fanove ovog autora.
