The Man in the Hat [2020]
Evo jednog čudnog filma, ali i jednog od onih o kojima se može voditi debata satima, jer je pun metafora o životu i referenci koje asociraju na dobre, stare i mudre filozofske filmove u kojima likovi ne komuniciraju rečima, već je mimika oslonac konverzacije.
The Man in the Hat, autora Džon Pol Dejvidosna i Stivena Vorbeka jeste jedna opuštena filmska slagalica, čiji vizuelni dometi idu u korak sa fabulom, koja je već i sama dovoljna da nas natera na saosećanje sa izgubljenim junakom na putu katarzičnog putovanja, sa uramljenom slikom svoje mile osobe na mestu suvozača popularnog fiće.
Ubrzo nakon opuštenog pića na obali primorskog mesta, fića i njegov junak ulaze u igru mačke i miša sa likovima iz citroenove ništa manje popularne ’dijane’, koji su se ratosiljali tela (leša) u obližnjem kanalu.
Junak priče kao i Tatijev Monsieur Hulot komunicira s okolinom isključivo mimikom, i to je savršen vid sporazumevanja, jer pruža autorima da obilato poentiraju na čarobnim francuskim eksterijerima, ali i usput uvode likove u priču čije kratke epizode i naracije tvore jedan čudesan i pomalo bizaran svet, naravno nalik snu, satkan od duša sličnim našem junaku, koje su kao i on izgubljene u univerzumu samoće, introvercije i neželjene izolacije.
The Man in the Hat ne funkcioniše isključivo u narativu snoviđenja i unutrašnjeg putovanja ili introspekcije, već se autori trude da unesu i duh soul i jazz muzike, kao i italijanske kancone, pa tako film efikasno dejstvuje i kao muzička razglednica, satkana od pokretnih slika pitke sadržine.
Uostalom, ako sve ovo nije dovoljno kao preporuka, a onda gde ćete pronaći još na filmu tri odrasla čoveka kako uživaju u glodanju krupnih glavica crnog luka... duh melanholije je omniprisustan i sveprožimajući... živeo Žak Tati!
