Call Me by Your Name [2017]
Postoji nešto u filmu Luke Gvadanjina (Luca Guadagnino) Call Me by Your Name što neodoljivo evocira prizvuk novele Tomasa Mana Tonio Kreger, novele koja je gotovo 100 godina starija od pomenutog filma, ali priče koja jednom svojom rečenicom sažima i Gvadanjinovo delo: "To be an artist," he comes to believe, "one has to die to everyday life."
I zaista, junak Gvadanjinovog filma suočava se sa sudbonosnim nedeljama odrastanja, koje će ga definisati za čitav život, ali u isto vreme zna da se one nikada neće ponoviti, te otuda i izvesna doza patnje za suncem, zelenilom i seoskim vilama od kamena u kojima će njegovo iskustvo biti urezano za čitav život.
Sve ovo neodoljivo podseća na setnu i sofistiriciranu opuštenost atmosfere u većini filmova Erika Remera (Eric Rohmer), ali sa mnogo više iskrenih, nenametljivih i diskretnih životnih situacija nego li što ih je bilo u Gvadanjinovom prethodnom filmu A Bigger Splash.
Call Me by Your Name neopterećen velikim glumačkim imenima koloritno obogaćuje vizuelni vokabular gledalaca, dočaravajući verno gotovo kičasti ambijent osamdesetih godina prošlog veka, satkan od sintetičkih melodija, šarenih haljina i smešno kratkih šorceva.
Međutim, Gvadanjino ne želi da sugeriše i forsira romantizam, već ostavlja oku posmatrača da samostalno i nezavisno izvlači sopstvene zaključke, i tu se krije veliki kvalitet filma. Kvalitet koji ostavlja dovoljno prostora da udarni glumački tandem sasvim iskreno i opušteno izgradi odnos, za koji u jednom trenutku postaje apsolutno nevažno kakve je prirode ili orijentacije.
Kao krajnji zaključak nameće se činjenica da Gvadanjino voli svoje glumce, što za posledicu ima neuobičajenu dozu topline i harizme, koje prožimaju čitavo trajanje filma. Kada se na to doda i snimateljski rad i vešto oko Sajombua Mukdeproma (Sayombhu Mukdeeprom), stalnog kamermana Tajlanđanina Apičatponga Verasetakula (Apichatpong Weerasethakul), postaje jasno zašto Call Me by Your Name nije mogao da omaši.
