Dream [2008]
Jedan od vodećih, a kada je drama u pitanju svakako najznačajniji korejski režiser Kim Ki-Duk, filmom Dream nastavlja da eksploatiše već njemu proverene teme, kao i svojevrsne personalne frustracije.
Miksujući dramu sa fantazijom, Kim i ovog puta hoda po oštrici sečiva i na margini društvenog ukusa i političke korektnosti. Kao već dokazani stručnjač anatomije ljudske patnje, ovog puta nam prezentuje tragičnu ljubavnu priču ispresecanu događajima iz sna i jave, koji se međusobno prepliću, sudaraju, i utiči jedni na druge. Ali ne baš na najljupkiji način, i nekako providno i traljavo.
Istina, i dalje njegove beskrajno mučne mazohističke scene čekićanja i seciranja lobanje skalpelom bole, i odišu svežinom kakva nedostaje danas njegovim kolegama (štaviše, mnogi horor režiseri plaču za ovakvim duhovnim nadahnjućem), Kim nekako sputava bizaran dramski tok nepotrebnim žrtvovanjem, simbolično ga prikazujući kao najviši oblik ljudske egzistencije. Uz tradicionalni element fantazije, Dream deluje kao Parkov I'm Cyborg na LSD-u, sa frustrirajuće malom dozom psihoaktivnih supstanci u samom jezgru, koje na kraju dovode do duševno-emotivnog fijaska i u snu i na javi.
