bdrmm - Microtonic [2025]

May 19, 2025

bdrmm

Microtonic

Rock Action / 2025

Treći studijski album britanskog sastava bdrmm označava jasan iskorak iz zvučne estetike ranijih izdanja, "bdrmm" (2020) i "I Don’t Know" (2023), koja su gravitirala shoegaze senzibilitetu i gitarskoj introspektivi.

Na "Microtonic" bend se okreće izrazitije elektronskom izrazu — prostor koji ranije pripada gitarskim slojevima sada preuzimaju digitalni sintisajzeri, sekvenceri i jasno programirane ritam-mašine. To ne znači da emotivna težina nestaje, ali se transformiše u drugačiji jezički okvir: hladniji, distanciraniji, često i fragmentisan.

Album otvara “Goit“ sa snažnim industrijskim prizvukom — perkusije su digitalno izlomljene, a ambijentalni slojevi u pozadini stvaraju zatvoreni, gotovo klaustrofobičan osećaj. Vokali dolaze obrađeni, delimično distorzirani, čime se gradi distopijska atmosfera. Pesma funkcioniše više kao uvod u novi zvučni svet benda nego kao klasična strukturalna celina.

“John on the Ceiling” balansira između dream pop senzibiliteta i motorik ritma. Osnovu čini pulsirajući beat koji se ponavlja bez velikih varijacija, dok sintisajzeri lelujaju u pozadini, povremeno se sudarajući sa reverberiranim gitarama. Vokal je nežan, ali centralan. Struktura je linearna, pesma se ne gradi ka klimaksu već ostaje u konstantnom stanju hipnotičke ravnoteže.

“Infinity Peaking” je jedna od emocionalno najdirektnijih traka na albumu. Tekstualno govori o dezorijentaciji i gubitku, dok muzički koristi gusti layering sintisajzera sa mikroharmonijskim varijacijama. Vokalna linija je tiha i distancirana, što dodatno naglašava osećaj unutrašnje konfuzije. Bubanj je sveden, sa naglaskom na midrange frekvencije koje čine osnovu ambijenta.

U pesmi “Snares” perkusije su centralni element. Višestruki slojevi snare udaraca različite obrade i prostorne dubine grade ritmičku tenziju, dok elektronika povremeno uvodi visoke, sečive frekvencije koje deluju kao da seciraju prostor. Sve deluje zategnuto, kao da se pesma konstantno kreće ka katarzi, ali do vrhunca nikad ne dolazi u potpunosti.

Na pesmi “In the Electric Field“ gostujući vokali unose neočekivanu R&B nijansu, ali ostaju u funkciji atmosfere, ne ističu se melodijski. Glavna podloga je ambijentalna, sa sporim evolutivnim kretanjem tekstura. Sintisajzeri ulaze postepeno i glatko, što stvara topao i obavijajući zvuk. Tempo je srednji, ali se pesma ne doživljava kao ritmička, već kao prostorno emotivna.

Instrumentalna “Microtonic” je svojevrsni manifest albuma. Naslov ne dolazi slučajno: pesma istražuje mikrotonalne varijacije kroz repeticiju sintetičkih linija koje se neprestano menjaju u nijansama. Aranžman je otvoren, bez jake ritamske osnove, sa dozom shoegaze referenci, ali izmenjenih u digitalni pejzaž. Dinamičke promene su blage, ali efekat postepeno rastuće tenzije je očigledan.

Na “Clarkycat” snažan ritam sa izraženim kick-om i agresivnijim sintisajzerima postavlja pesmu bliže elektronskom post-punku nego shoegazeu. Zvučna slika je prilično gusta, ali bez haosa — svaki sloj ima precizno definisano mesto. Atmosfera deluje uznemirujuće, kao da je u pitanju introspektivni sukob.

“Sat in the Heat” oscilira između robotski obrađenih vokala i suptilnih, eterealnih melodija. Vokalni tretman koristi vocoder i pitch shifter, što stvara efekat dehumanizacije. Instrumental je fluidan, ambijentalan, sa filmskim potencijalom. Tempo je spor, što dodatno pojačava osećaj pasivne tenzije.

Na “Lake Disappointment” ritam je izraženiji nego na većini drugih pesama — beat je plesniji, sa jasnim groove-om. Istovremeno, tekst i melodija nose emocionalnu težinu. Sintisajzeri su ovde življi, koristeći kratke sekvence koje se prepliću. Tematski, pesma se bavi teskobom i strahovima, ali u plesnom kontekstu, što stvara interesantan kontrast.

“The Noose” zatvara album i spušta energiju. Tempo je spor, sa ambijentalnim padovima i distorziranim vokalima koji više funkcionišu kao tekstura nego kao nosioci značenja. Gitare se povremeno pojavljuju kao pozadinski šum. Traka ima zatvarajući karakter, kao da zatvara krug, ali bez velikog zaključka — više kao odjek nego kao poenta.

“Microtonic” je hrabar korak u novoj muzičkoj direkciji benda bdrmm. Gitarska tekstura koja je definisala njihov početni izraz sada je potisnuta u korist elektronskog jezika — sintisajzeri, ritam-mašine, granularna obrada i minimalistički aranžmani postaju dominantni alati izraza. Taj zaokret je tehnički precizno izveden i konceptualno dosledan, ali meni lično donosi manji emotivni odziv.

To ne znači da je album slab, naprotiv — kao celina funkcioniše kompaktno i svesno u svom izrazu. Ipak, odsustvo organskog zvuka, posebno gitara, ostavlja subjektivno osećanje distance. No to je lični afinitet autora ovog teksta, ne nužno mana samog albuma. Za one otvorene ka modernim oblicima elektronike u alternativnom kontekstu, “Microtonic” će biti smislen i zanimljiv dokument tranzicije.