Underworld - Strawberry Hotel [2024]
Britanski elektronski duo Underworld, poznat po inovacijama i dugovečnosti, svojim novim albumom "Strawberry Hotel" potvrđuje status jednih od pionira žanra. Nakon osmogodišnje pauze, Rick Smith i Karl Hyde donose zvučno bogatstvo koje balansira između nostalgije i svežine. Album je svojevrsno putovanje kroz emotivnu i paletu, pokazujući dvojac u vrhunskoj formi, ali i sa nekim izazovima u koherentnosti i tempu.
Album otvara pesma "Black Poppies", introspektivni himnički uvod sa višeslojnim vokalima i snažnom porukom, koja evocira osećaj nade usred haotičnog sveta. Nasuprot tome, "Denver Luna" eksplodira energijom sa prepoznatljivim techno ritmom i Hydeovim apstraktnim vokalima, što je podsećanje na zlatne dane albuma "Dubnobasswithmyheadman". Kroz numere poput "Techno Shinkansen, duo osvežava prepoznatljive trance akorde dok ostaje veran svom eksperimentalnom duhu.
Na drugoj strani spektra nalazimo pesme kao što su "Lewis in Pomona, nežna balada koja kombinuje melankolične sintisajzere sa introspektivnim tekstovima, pružajući osveženje nakon energičnog prvog dela albuma. Pesma "Iron Bones", u saradnji sa Ninom Nastasiom, donosi trip-hop atmosferu koja evocira radove Björk i Plaid, zaključujući album u kontemplativnom tonu.
Prva polovina albuma pokazuje Underworld u punoj snazi, sa himničkim techno hitovima koji kombinuju euforične akorde i introspektivne vokale ("And the Colour Red" i "Techno Shinkansenq. Međutim, druga polovina gubi zamah sa pesmama poput King of Haarlem i eksperimentalnog komada Ottavia, koje narušavaju kontinuitet albuma.
Završnica, uključujući "Gene Pool" i "Stick Man Test", vraća fokus na emotivno nabijenu muziku, ali se do tada javlja osećaj neujednačenosti u narativnom toku. Ovo odstupanje između energičnih i introspektivnih trenutaka ostavlja utisak da album balansira na granici između retrospektivnog pregleda karijere i pokušaja inovacije.
