The Human Voice [2020]
Pedro Almodovar nije samo jedan od najvećih živih evropskih autora, već njegova vitalnost i sposobnost da iz sopstvenih kič i pop estetskih matrica izvuče smislene i sofisticirane narativne celine, preti da pomrsi uspeh njegovih ranih radova.
Tilda Svinton (Tilda Swinton) je Žena na ivici nervnog sloma, emotivni tesnac tako karaterističan za Almodovarove junake i junakinje, a u filmu The Human Voice španski autor se okreće jednočinki Žana Koktoa (Jean Cocteau), kako bi iscrpeo inspiraciju za svoju melodramu o ženi koja čeka poziv dragog stvorenja.
Nakon što vas drečavo crvena haljina Tilde Svinton zaslepi, gledaoci u kratkim obrisima primećuju lažni mizanscen, nalik onom iz prethodnog Almodovarov biografskog filma Pain and Glory, ali za razliku od introspektivnog prethodnika The Human Voice je drugačija vrsta karakterne studije, mnogo više orijentisana na fluidnu prostornost, kako scenografije, tako i emotivne susptance koja pokreće junaknjina osećanja spram osobe, koja nominalno i ne mora da postoji u sferi realnosti, već je možda samo deo opsene uma.
Svintonova lagano gradi ulogu od kupovine sekire za ostvarivanje klasično feminiziranog tipa osvete, sve do ushićenja pozivom i uživanja u razmeni osećanja, pa do mirenja sa sudbinom i finale koji nas uvodi u destruktivnu ekspoziciju vatrene stihije.
I to sve spakovano u ekonomičnih pola sata, a moglo je trajati mnogo duže, međutim, možda je ovo samo uvod u neku novu saradnju Svintonove i Almodovara, jer je The Human Voice samo mali obris onoga što je Almodovar spreman da pruži na estetskom i narativnom planu u budućnosti.
