The Salt of Tears [2020]
I dalje zaljubljen u crno-belu fotografiju, francuski autor Filip Garel (Philippe Garrel) nas još jednom vodi u moderan Pariz, kako bi pokazao da se grad malo promenio, ali da su odnosi među ljudima i dalje suštinski pokretač života u metropoli, sve to filmizovano u The Salt of Tears.
Fokusiran na međuljudske odnose i stilsku estetiku francuskih novovalaca, Garelove crno-bele drame su nalik Remerovim delima, ali sa mnogo više pesimističnim pogledom sa svet.
Njegovi junaci jesu nalik Remerovim, to jeste taj vizeulni šmek sa opuštenim dijalozima, dugim kadrovima i relativno sporim tempom režije, ali je Garelov emotivni patos sadržajno depresivniji, pa tako njegovi junaci nisu ni pobednici ni gubitnici, već samo putnici u vremenu.
Konretno, Garelov junak Luk, po dolasku na studije u Pariz, ubrzo biva zaglavljen u klasično francuskom emotivnom trouglu, po ugledu na Trifoa i Remera, samo da bi do kraja filma i sam bio zaglavljen u sličnom, prilično bizarnom lavirintu, koji ga kao vrtlog usisava u svoje čeljusti i čini emotivno opustelim i depresivnim.
The Salt of Tears koristi iste metode voice-over naracije kao i prethodni njegovi naslovi, nešto što su koristili obilato Godar i Remer, međutim, Garelovi formalno art-house motivi sagledani kroz forsiranje stila iznad supstance, ili narativno slični konteksti mogu biti zamka za one koji od filmova potražuju zabavu, a opet, iscprljujuće karakterne improvizacije na istu tematiku mogu biti zamka i za samog autora, koji može pasti u uravnilovku sopstvene artističke repetitivnosti, tako da je art-house nekako najprijemčivija i sama sebi dovoljna kategorizacija i opisna odrednica filma The Salt of Tears.
