Lover For A Day [2017]
Jednostavnost, jasnost, duboka preciznost produbljivanja ljubavnih odnosa karakteriše film Filipa Garela, „Ljubavnik na jedan dan“.
Oko pitke priče o Žan – koja se, bivajući ostavljena vraća ocu, Žilu gde zatiče njegovu ljubavnicu, Arijanu, njenih godina – plete se klupko međuljudskih odnosa, želja, htenja, jakih emocija i još jače i više nego požudne strasti. Oslikavši svoj uradak u potpunosti kroz crno-belu fotografiju koja naglašava kako eksterijerske postavke gradskih ulica, restorana i zgrada tako i enterijske izglede stanova, Garel dopušta likovima u neobičnom ljubavnom trouglu da rastu na svoj način, različitim tempima od jednog ka drugom, gde ono što zatičemo na početku i na kraju biva ogledalski izokrenut kroz prizmu strasnih emocija putem kojih likovi prolaze. Na momente se javlja i interesantni sveznajući glas koji iz offa daje objašnjenje nadolazećih postupaka koji se očituje i kao određena sveprisutna sila koja govori kako se ništa ne dešava slučajno.
U jednom trenutku, udaljavanje Žila i Arijane ima svoju istoriju koju Arijana vešto koristi, ali se ispostavlja da su njeni saveti ucveljenoj Žan bili produktivni, ali i da su se okrenuli protiv nje čega ona, u svojoj neobuzdanoj mladosti ne biva svesna sve do bolnog kraja. Žil, kao otac i ljubavnik se javlja kao najstabilniji, ali istovremeno najzadrtiji lik koji svoju funkciju obavlja po automatizmu i kao da su i sve reakcije koje proizvodi bolno predvidljive. Istovremeno, on je onaj koji je kroz sve prošao, ali koji je nemoćan da neminovnost koja ga čeka zaustavi. I dok se Žan okreće od bivše ljubavi paradoksalno joj se istovremeno približavajući, tako se Arijana, misleći da ostvaruje dublju vezu sa Žilom, isto tako paradoksalno od njega udaljava.
Suptilnost kojom Garel upravlja svojim likovima na izvanredan način gledaocu dočarava sve dubinske nijanse ljubavnih jada sa kojima se svo troje suočavaju. Sa druge strane, dopušta im i dijalošku razigranost, duge sekvence tiradisanja o bivanju samim, sa drugim, i prednosti jednoga i/ili drugoga. I ne začudo, u chiaroscuro postavci Renata Berte, svi igraju zadate uloge te se film konstantno nalazi u žarištu, bez slabih pasaža. Krupni kadrovi Žan i Arijane samo doprinose dobrom osećaju za ritam i nekolikim nivoima na kojima film funkcioniše...
Biti veran sebi, drugima, uklopiti se, ali i ostati svoj. Garel ne daje konačne odgovore, i dobar je u tome.
