The Cure & Disintegration - 30 godina
Tačno na današnji dan pre trideset godina, 2. maja 1989. godine, izašao je jedan od najboljih i najuticajnijih albuma svih vremena Disintegration, sastava The Cure.
Do svog osmog albuma Robert Smit i ekipa imali su već gomilu uspešnih singlova, koji su im omogućili slobodu u radu, što je za uspeh umetničkog dela osnovni preduslov.
Prelazeći iz panka u pop-rok The Cure je često tokom osamdesetih gubio i sticao nove fanove, a frontmen Robert Smit je svoje čedo The Cure vrlo slobodno koristio kao aparat za egzekuciju sopstvenih misli, ideja i emotivnih stanja.
Rezultat tih eksperimenata su fantastično napisani albumi, ali je muzički izraz Smita varirao, u odnosu na to kako se sam frontmen osećao, ili kako se muzički razvijao, što je i logično za jednog umetnika u dvadesetim. Misleći da će izlaskom albuma deset dana nakon što je napunio trideset godina, ispuniti svoju muzičku misiju sa bendom, Smit je odlučio da tekstualno, ali i svirački ide do kraja, u skladu sa mračnjačkim oreolom benda The Cure.
Disintegration je praktično koncepualno najdosledniji grupe The Cure. I dok je Head on the Door, najbolji album do 1989. zahvaljujući pre svega singlovima In Between Days i Close to Me imao svetao ton i atmosferu, Disintegration je upravo nastavak nekih ideja sa Head on the Door, ali na mnogo efektniji način.
Iako se Smit i ekipa sa početnim kompozicijama na albumu, Plainsong i Pictures of You, trude da uvuku slušaoce u jedno strastveno iskustvo, bez želje da njihov melanholično nastrojeni karakter benda dođe u prvi plan, ono što se zapravo dešava jeste jedno hipnotičko uvlačenje u sumoran set ideja i motiva, koji sa svakom narednom kompozicijom biva nadograđen i potvrđen do savršeno katarzičnog nivoa, neviđenog do tada u goth rock muzici.
Iako nošen singlovima Pictures of You, a potom i mega-hitovima Lovesong i Lullaby, Disintegration je savršeno konceptualno remek-delo, čiju mračnjačko-depresivnu agendu savršeno sažima naslovna emotivno destruktivna kompozicija, gde interakcija ritam sekcije Boris Wilijams-Sajmon Galup idejno sprovodi muzičke motive sa prethodnih kompozicija, vodeći liriku i vokalnu dinamiku Roberta Smita do praskajućeg klimaksa sažetog u stihovima "Stains on the carpet and stains on the memory, songs about happiness murmured in dreams, when we both of us knew how the end always is."
Slaveći trideset godina masterpisa, Disitegration je perfektno uranjanje u turoban svet melanholičnih lirskih ideja i muzičkih motiva, koji i danas zvuče savršeno.
