Zama [2018]
Priča o španskom oficiru Don Dijegu de Zami argentinske autorke Lukrecije Martel (Lucrecia Martel), vodi nas na obale Južne Amerike negde u toku sedamnaestog veka, gde se odvija neobičan suživot između evropskih osvajača i domorodaca.
Autor novele na osnovu koje je urađen film Antonio di Benedeto (Antonio di Benedetto), očigledno je ostavio dovoljno prostora Martelovoj da razvije neobičnu tematsku igrariju o uzaludnim pokušajima španskog službenika i birokrate da dobije premeštaj iz ruralnih delova Paragvaja, nazad u Španiju ili Buenos Ajres... što mu dođe samo osnova priče.
Martelova baštinu svoju priču na kafkijanskim osnovama egzistencijalne teskobe i anksioznosti, koja junaka stavlja u beznadežan položaj prema pretpostavljenima, kao i prema domorocima sa kojima Zama dolazi u neku vrstu interakcije na neravnopravnim osnovama sa krajnje sumnjivim tendencijama.
Autorkino poigravanje sa magičnim realizmom, metaforama, simbolikom i naracijom koja često odlazi iz forme istorijskog realizma u sferu toka ljudske podsvesti, prožeto je često tonalnom i tematskom fragmentanošću, gde moćni vizuelni efekti uzimaju primat u odnosu na samu sudbinu junaka.
Zama možda nije efektan kao prethodni autorki film The Headless Woman, ali svakako ima dovoljno kvaliteta da zadovolji ukuse publike željne modernih autorskih uradaka čiji isključivi ciljevi nisu jeftina i brza zabava.
Ipak, možda u svojoj tvrdoglavoj i upornoj želji da ostane originalna i inventivna Martelova malo previše stvari prepušta atmosferi i tonu filma, oslanjajući se na magičnu fotografiju portugalskog snimatelja Riu Pokasa (Rui Poças), čiji je rad na ovom filmu besprekoran, i ako priča u Zami negde zakaže tu je slika da priskoči u pomoć.