Sing Street [2016]
Irski reditelj Džon Karni (John Carney) nastavlja tradiciju kreairanja krajnje zabavnih i interesantnih muzički orijentisanih dramedija svojih najsvežijim ostvarenjem Sing Street.
Iako je skrenuo pažnju na svoj rad još pre 15 godina odličnom psihološkom dramom o suicidalnim personama On the Edge, sa tada mladim Silijan Marfijem (Cillian Murphy), Karni tek sa filmom Once, pronalazi teren na kome se najbolje oseća i snalazi.
Nakon velikog uspeha sa indie pop muzičkim ostvarenjem Once, Karni je napravio pad sa Begin Again, kreairajući jednu prilično sažvakanu i patetičnu priču o stanju u muzičkoj industriji. Međutim, kako stvari stoje, Sing Street je njegov veliki come back.
Iako naizgled Raspevana ulica svojom dramskom postavkom i fabulom deluje kao već milion puta viđeni omaž epohi pop osamdesetih, ili kao mini Commitments wish-fulfilment fantazija, ovo ostvarenje je prilično daleko od dosadne i neinventivne pričice o neshvaćenim klincima iz neke irske čamotinje i vukojebine, koji pate za odlaskom u London.
Karni ima prilično jedinstven osećaj za dramaturšku egzekuciju, a njegov talenat da interpretira i stvori originalan soundtrack skoro da i nema ekvivalent u filmskoj industriji. Njegovi klinci savršeno emuliraju muzičke uticaje preko Duran Duran, The Cure, Spandau Ballet, do Džo Džeksona, i usput prave kompozicije koje imaju u sebi posebnu keči suspstancu, tako specifičnu za odgovarajuću epohu.
Ono što naročito raduje jeste i ozbiljan dijaloški diskurs u odnosu na prethodne filmove, koji su mahom nudili praznu emotivnu i sociološko ideološku matricu. Sing Street ima, ako ostavimo na stranu ljubavni subplot, izuzetno vredne društvene reference i satirične komentare, vezane pre svega za raspadanje porodičnih vrednosti, i urušavanje uticaja katoličke crkve na zahuhtalu liberalizaciju zajednice.
Karni ovim filmom etablira sebe kao jednog od najzanimljivijih nezavisnih režisera današnjice, a Sing Street postaje novi miljenik indie fanova.
